Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 3 juli 2025
De oude kobold is een echte, oude, eerlijke Noorweegsche grijsaard, vroolijk en eenvoudig; ik ken hem uit vroegere dagen, toen wij broederschap met elkander dronken; hij was hier om zijn vrouw af te halen; nu is zij dood; zij was een dochter van den koning der krijtrotsen van Möen. Hij nam zijn vrouw op krijt, zooals men pleegt te zeggen. O, wat verlang ik naar den Noorweegschen ouden kobold!
Hadde hij niet eene vuile infanterie-uniform gedragen, dan zou ik hem voor een reddenden Kobold gehouden hebben. Met oneindige liefde in mijne oogen keek ik hem aan, en ik strekte twee dampend natte bloote zeepsoparmen tot hem uit. »Drie kwartjes?« herhaalde eenvoudig-weg de bovenaardsche verschijning. »Drie kwartjes!« riep ik schier buiten mijzelf van vreugd.
En zij greep hem om zijn pols vast, en hij lachte, dat hij schudde, en toen zij aan den ringvinger kwam, die een gouden ring om zijn lijf had, alsof hij al wist, dat er een verloving zou plaats hebben, zei de oude kobold: «Houd vast, wat ge hebt; deze hand behoort aan u toe; u wil ik zelf tot vrouw hebben!» En het elfenmeisje zei, dat het sprookje van den ringvinger en van den pink nog ontbraken.
Het kost moeite, hier den oorsprong van de erupties te denken, die het heele eiland doen schudden en sidderen, en men is eerder geneigd, in den kratergeest een boozen kobold te veronderstellen dan een donderenden reus. Ik ging naar den oostelijken krater, besteeg daar de helling, tot ik een plaats had gevonden, van waar ik de werkzaamheid van den krater kon zien.
De bovenaardsche verschijning hield mij een modderzwarte hand voor. In minder dan géén tijd blonken er drie zilveren munten in. De Kobold wierp zijn tuniek uit, en verdween in de wolk van vet zeepwater. Hij was even geheimzinniglijk verdwenen als hij gekomen was. Ik snelde juichend weg, en greep een reglement.
«Die zullen wij van den winter wel hooren,» zei de oude kobold, «en van den denneboom zullen wij hooren en van den berk en van de geestengeschenken en van den vorst! Gij moet maar vertellen; want daar heeft niemand bij ons zoo goed den slag van!
Zijn dochters hieven haar sjaals in de hoogte en bogen zich tot op den grond. Daar stond de grijze kobold van Dovre met de kroon van geharde ijsklompen en gepolijste pijnappels; overigens had hij een berenpels en groote warme laarzen aan; zijn zonen daarentegen liepen met blooten hals en met broeken zonder bretels, want het waren krachtige mannen.
«Sakkerloot!» zei de oude kobold, «wat kunnen zij die beenen wonderlijk door elkaar haspelen! Maar wat kunnen zij meer dan dansen, de beenen uitstrekken en wervelwind maken?» «Dat zult ge spoedig te weten komen,» zei de elfenkoning. En toen riep hij de oudste van zijn dochters. Zij was zoo behendig en klaar als maneschijn; zij was de knapste van al de zusters.
Nu kwam de vierde; die had een groote harp om te spelen; en toen zij de eerste snaar aansloeg, tilden allen het linkerbeen op; want de kobolden zijn linksch, en toen zij de tweede snaar aansloeg, moesten allen doen, wat zij wilde. «Dat is een gevaarlijke vrouw!» zei de oude kobold; maar zijn beide zonen gingen den heuvel uit, want nu hadden zij er genoeg van.
Maar de jongste der zusters fluisterde den grijsaard toe: «Dat is maar, omdat zij uit een Noorweegsch lied gehoord heeft, dat, als de wereld vergaat, de Noorsche klippen toch als gedenksteenen zullen blijven staan, en daarom wil zij er naar toe, want zij is erg bang voor den dood.» «Wel zoo!» zei de oude kobold, «was het zoo gemeend? Maar wat kan de zevende en laatste?»
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek