Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 12 mei 2025
"Ik zie, dat er een grijnzend doodshoofd op je schouders zit; ik zie, dunkt me, de wormen uit en in je oogkassen kruipen. Voel je niet, dat je mond vol aard zit? Kun je je knokkels niet hooren rammelen als je je beweegt? Je hebt je in brandewijn verdronken, Gösta Berling, en dood ben je al lang! Wat zich nu nog in je beweegt, zijn je doodsbeenderen, en die wil je niet eens laten voortbestaan!
Een oogenblik scheen hij te aarzelen; toen vermande hij zich en tikte met de bruine knokkels twee-driemaal tegen het oude luik. Een geluid van binnen, alsof er eene stoel verzet werd, beantwoordde dit sein. Hij glimlachte. "Ze zullen er wezen!" riep hij luide. "Wêl goed!" antwoordde een welluidende vrouwestem, die uit de diepte scheen te komen.
Ik sloeg hem neer en de politie heeft hem in hechtenis genomen, maar ik durf met het volste vertrouwen verzekeren, dat men er nooit achter zal komen, dat er eenige betrekking bestaat tusschen het heerschap op wiens snijtanden ik mijn knokkels heb stuk geslagen en den mathematicus Moriarty, die tien mijlen van de plek, waar de aanval geschiedde, vraagstukken op het zwarte bord uitwerkt.
Buiten tokkelde de wind, als met houten knokkels, tegen de gesloten luiken en in de oranjerie weergalmde nog steeds, tergend en irriteerend in dit tragisch oogenblik, het fijn, gefloten deuntje. Wij moeten haar ontvangen; wij moeten haar... althans iets zeggen, sprak kapitein L. met aarzelende stem. Kapitein J. knikte beamend. De jonge luitenant lei zachtjes de piano dicht.
"Ik geef raad naar mijn beste weten," zeide de Predikant, de schouders ophalende. "Weet gij niets anders?" vroeg de Baron. "Neen!" zeide Raesfelt, zuchtende en het hoofd droevig schuddende, terwijl hij de handen voor de borst vouwde en zijn knokkels bekeek: "denk er eens over na, heer Baron!" vervolgde hij, na een oogenblik zwijgens.
"Wat zou je zeggen, juffrouw, als ik jou jongen, Kobus, eens een groote erfenis bezorgde; misschien wel zooveel, dat hij al zijn leven geborgen was, en jij er bij...?" "Ben je gek, baas Strijkman? Hoe zou jij..." "Jij weet nog niet wat ik kan," grinnikte de oude, terwijl hij zijn magere knokkels wreef. "Praatjes maken, dat kun je!"
Nooit was er zoo'n avond geweest in vuistvechtersland. Glendon keek verdrietig naar zijn bezeerde knokkels, blikte even tusschen de touwen door naar de plaats, waar Hanford wankelend te land was gekomen en stak zijn handen omhoog. Hij had zijn recht om gehoord te worden, bevochten en het publiek werd stil.
De Hollandsche jongen is grof: fiksche knieën, fiksche knokkels. Hij is blank van vel, en kleurig van bloed. Zijn oogopslag is vrij; bij 't brutale af. Liefst draagt hij zijn ooren buiten zijn pet. Zijn haar is van zondagmorgen half elf tot zaterdagavond, als hij naar bed gaat, in volkomen wanorde. Het overige van de week zit het goed. Krul zit er meestal niet heel veel in.
Als door tooverij werden aller oogen op de groenachtige grijze oogen van Legree gericht. "Nu," zeide hij, zijne groote, zware vuist vertoonende, die aan een smidshamer deed denken. "Ziet ge die vuist? voel eens!" vervolgde hij, en liet haar op Toms hand vallen. "Ziet die knokkels! Welnu, ik zeg u, die vuist is zoo hard als ijzer geworden van het neerbeuken van negers.
Er werd op straat geschreeuwd, gezongen, gekeven, gevochten. Soms bleef 't een heele poos doodstil en de menschen konden slapen; maar eensklaps weer hoorde men allerlei rare geluiden: spotgelach, nabootsing van hondengehuil, hanengekraai, kattengemiauw, getokkel met knokkels op luiken, en af en toe een telkens weer herhaald., schor en woestbrullend geloei, als van een gansche, dolle veestapel.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek