Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 22 mei 2025
Ook hier huurden wij een bootje om ons te laten overzetten, en eenmaal weer op het water, waren we in staat weer kalm te genieten van het heerlijke landschap.
En dan: "Waar is dat briefje? Ik vraag waar dat briefje is! Was er geen briefje? Jawel, ik weet het zeker. Ik heb het gelezen..... ik heb...." "Eva, hou je van Helmond?" "Houden! Mensch, je maakt me krankzinnig. Ik wil dat briefje zien. Ik wil weten.... Geef hier. Jij hebt het. Jawel, jawel, jij hebt het!" "Eva, in je eigen nee, in dokters belang bid ik je kalm te zijn."
Zij omvat hem nu met haar armen en benen want zij heeft dadelik Tristan herkend; hij had haar ook laten weten dat zij maar goeden moed zou houden. En wanneer zij nu aankomt, kan zij kalm de eed afleggen dat zij nooit een andere man dan de koning haar Heer en Meester in haar armen heeft gehad en, ja, dan ook nog die schurftachtige bedelaar van daar straks, en doorstaat zij met glans de ijzerproef.
Twee- of driemaal zouden we zóó in een petroleumplas terecht komen. Tevergeefs waarschuwen wij de koetsiers. Ze roepen: "Soeda, Soeda!" en jagen verder. Ik vergeet nooit hun gebruinde gezichten en de levendige oogen.... Eindelijk raakte ons rijtuig voor. Wij hadden den ren gewonnen. Kalm reden we Bakoe weer binnen.
Stuipen zijn 't niet; dat wil zeggen..." "U is er niet zeker van! o Vader, laat me bij hem!" "Neen, neen. Wees nu kalm! Ik zal naar binnen gaan. Mogelijk is 't alleen maar wat koorts." "Ja, ga u naar binnen, Vader. Gauw! en vertel u me wat het is. Groote God! Als we hem moesten verliezen!" Hij stond voor het venster, terwijl zijn vader in de slaapkamer was.
De spanning scheen nu haar hoogste punt bereikt te hebben, en toch was het Beryllus aan te zien, dat hij zijn laatsten pijl nog niet verschoten had. De kamervrouw, die ook de anderen aan het schrikken had gemaakt, werd weer kalm.
Mevrouw Dashwood, te gelukkig om kalm te zijn, wist niet hoe Edward genoeg te waardeeren, noch Elinor te prijzen; hoe dankbaar genoeg te zijn voor zijn bevrijding zonder zijn fijngevoeligheid te kwetsen; noch hoe zij hun tegelijkertijd gelegenheid zou schenken tot ongedwongen onderling gesprek, en tevens, zooals zij dat wenschte, zou kunnen genieten van beider aanblik en gezelschap.
Dan trad Robrecht Sneloghe op de gaanderij. Hij scheen kalm en er fonkelde eene genster van trotschheid in zijne oogen, alhoewel zijn aangezicht nog de sporen van gestorte tranen toonde. Hij wierp eenen blik over het plein en riep dan met eene bittere grijns op de lippen tot zijne gezellen: "Op, Kerels! Zijn wij waarlijk veroordeeld tot den dood, sterven wij ten minste gewroken!
Het was opeens heel kalm in mij geworden. Het zonk en zeeg alles in mij neer, als frissche dauw op drooggeschroeide loovers.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek