Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 22 juli 2025
Ik sprak soms op bitteren toon over Jeanne's rechters en noemde ze hare beulen. Ik neem hiervan niets terug, want, weliswaar leven wij met Jeanne in een tijd van oorlog, maar hare rechters waren Franschen, tenminste verreweg de meesten en bovendien, wat nog bezwarender is, het waren geestelijken. Maar hoe dan te oordeelen over hare vrienden, over hare bloedverwanten?
Verder geloof ik, dat men nooit zijn geweten te veel kan zuiveren.« »Ik verlaat mij op den Heer«, een getuigenis opwellend uit een waarachtig vroom gemoed, door Jeanne afgelegd in haar gulden naïviteit. Maar, o wee! Jeanne's rechters denken er anders over, zij geven aan die verklaring een anderen uitleg. Zoo'n antwoord wordt haar niet vergeven: het riekt naar ketterij.
De Parijsche Universiteit haatte Jeanne en zag in deze ketterin, die volgens hare overtuiging van den duivel bezeten was, een groot gevaar. Maar de voornaamste reden, waarom het voor de Parijsche Universiteit van het grootste belang was, dat Jeanne in het openbaar als afvallige van de Heilige Moederkerk en als ketterin werd terechtgesteld, moeten wij naar mijne meening nog elders zoeken. Zij ligt meer op politiek terrein. Parijs was n.l. in handen der Engelschen. De Universiteit was de getrouwe dienares van den Regent, die van zijn kant haar daarvoor zijn genegenheid en dankbaarheid meermalen met daden getoond had. Als noodzakelijk gevolg hiervan ontkende de Universiteit ten eenenmale het goede recht van Karel VII op den troon van Frankrijk. Het bericht dat er een jonge maagd aan het hof van Karel te Chinon was verschenen, die beweerde door God gezonden te zijn om hem weer in het bezit te stellen van den ouden Troon, had hen getroffen als een plotselinge donderslag. De tijdingen omtrent het succes der Fransche troepen onder Jeanne's leiding, omtrent den tocht naar Reims en de kroning, had hen met schrik en angst vervuld. Wat zou hun lot zijn wanneer het Karel gelukte de hoofdstad te veroveren?
Neen, wat Frankrijk in den beklagenswaardigen toestand, waarin het in de laatste jaren voor Jeanne's verschijnen verkeerde, voor haar redding noodig had, was een genie, een boven alles uitblinkenden geest, een waarlijk groot karakter. Het genie, dat zich zelf bewust is genie te zijn en zich als zoodanig boven andere aardsche grootheid verheven gevoelt, vinden wij in de analphabeet Jeanne d'Arc.
Daarin werd verklaard, dat Jeanne's openbaringen door booze geesten ingegeven waren, dat zij God gelasterd en zich aan de goddelijke wet vergrepen had; dat zij eene bedriegster was, die schaamteloos manskleeren gedragen had, en dat zij zich schuldig gemaakt had aan ongehoorzaamheid jegens hare ouders en aan bloedvergieten.
Help me! Mijn God! Eline! kreet Jeanne verpletterd. Help me, toe.... ik ben van.... hen weggeloopen.... toe, help me of ik zal doodgaan. Zij was druipnat voor Jeanne's voeten neergezonken, terwijl ook de trap droop van het vocht, dat uit haar sleependen mantel vloeide. Mijn God! Eline! Eline! kreet Jeanne, die hare oogen niet gelooven kon.
Is het wonder dat velen, die getuige waren geweest van haar lijden en sterven, het angstig gevoel hadden een Heilige verbrand te hebben? Hoor de verzuchting van Jean Alespée den avond na Jeanne's dood: »Ik zou willen, dat mijn ziel was d
De groote weg, die Vlaanderen en Bourgondië verbond met de Rijnlanden, met Zuid-Duitschland en zelfs met Italië, loopt door Domrémy langs het huis van Jeanne's vader. Dagelijks trokken dus reizigers, kooplieden met hunne kleine karavanen en bedelmonniken hare woning voorbij.
Maar daar verlaten de Engelsch-Bourgondische troepen op den Mont Ganelon hun hinderlaag en stormen naar den weg. Jeanne's vrienden zien het gevaar, dat hen bedreigt en waarschuwen haar. »Keer haastig terug naar de stad«, roepen zij haar toe, »of gij en wij allen zijn verloren!« Maar Jeanne gelooft aan geen gevaar, wil van geen terugtrekken weten.
Je houdt dus van me, Jany? Ja, ja, Eline, ik hoû van je, maar rust nu, rust nu uit. O, rusten.... Dat eene woord doorsneed Jeanne's ziel. Eline sprak het uit met eene stem vol wanhoop, alsof er voor haar geen rust kon zijn, nooit meer. Maar toch liet zij zich, met een zwaren zucht, door Jeanne in de kussens vlijen en dronk zij het heete glas uit, dat Jeanne haar toehield.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek