Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 24 juni 2025
De jongens waren in het eerst verbaasd, doch vonden het ten slotte koddig en grappig, door zoo'n teer, bleek ventje te worden onderwezen, en het lijden van den armen vondeling kreeg thans, bij deze veelbeteekenende wending in zijn leven, een nieuwen vorm.
Op de jongens werkt het stelsel even ongunstig in den tegenovergestelden zin: inplaats van dwang bewerkt het voor hen bandeloosheid. Op zijn tiende jaar al en soms vroeger nog gaat een jongen het moederhuis uit en krijgt zijn plaats in een der gemeenschappelijke mannen-huizen van het dorp. Hoe hij daar opgroeit is na te gaan: in het wilde.
Al was 't maar een klein beetje. De christelijkheid van »Laat de kinderen tot Mij komen En verhinder ze niet". Maar wij werden verhinderd. Zij hadden ons met woorden wel gedreven, Maar hebben ons verhinderd met hun leven. Vechten was onze hoofddeugd, op school met den meester en op straat met de heele geordende maatschappij. En dan in 't bizonder met de jongens van andere scholen.
Ik herinner mij nog enkele van die jongens en heb ook hun namen onthouden. Er was een Peetse Kins, een Bruuntje Geelewie, en er waren drie broeders: Dolfken, Mielken en Fontje Vervaet.
De heele week door moest de kleine Klaas voor den grooten Klaas ploegen en hem zijn eenig paard leenen; dan hielp de groote Klaas hem weer met al zijn vier, doch slechts eenmaal in de week, en dat was des Zondags. Jongens! wat klapte de kleine Klaas dan met zijn zweep boven al de vijf paarden; zij waren immers op dien eenen dag zoo goed als de zijne.
Frits drukte hem de hand. »Gij zijt een goed meesterke," zeide hij vriendelijk, »maar gij hebt in den regel geen courage genoeg." »Ge hebt me dikwijls moeten helpen met die wilde jongens," meende het meesterke. »Dat is waar," antwoordde Frits; »waarom sloegt ge ze niet om de ooren?" »Ik kan het niet," zuchtte het meesterke.
De twee beertjes kwamen ook bij de anderen. Wat kwam er toen? Er kwam een leeuw. De eene jager legde op hem aan, maar ook de leeuw sprak: «Lieve jager laat mij leven, 'k Zal u ook twee jongen geven.« Nu hadden de jongens: twee leeuwen, twee beren, twee wolven, twee vossen en twee hazen, en ze liepen alle met hen meê en dienden hen.
Ja, Clarus moet overmorgen....! juichte Cecilianus. Clarus! Clarus! Clarus dan toch! riepen de jongens, de gladiatoren. Clarus zat tusschen senex, "paraziet" en Syrus, die zoo mooi zijn "slave-rol" in de "Bacchides" gespeeld had, moretum te eten.... Nilus doet er te veel knoflook in, meende Cecilianus. Ja, wel wat veel.... was Cecilius het eens; hij veegde zijn oogen af.
De zon spiegelde zich in haar vriendelijk aangezicht en vergulde de tallooze blonde kopjes van de vele Hammerfester kinderen, die meest allen reeds den zuidwester van geolied wasdoek droegen, waarvan de klep laag in den nek neerhangt; hetzelfde hoofddeksel, waarin die kleine jongens slechts weinig jaren later den harden kamp met de elementen zullen moeten beginnen.
In plaats van eene partij in het bosch regen; in stede van vriendelijke blikken uit blauwe oogen de plagerijen der wilde jongens, door wie Selldorf reeds tot oom was gepromoveerd. Op het slot was in die veertien dagen veel gebeurd.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek