Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 25 mei 2025
Ik draag u op, om voor mij vrouw Hansen en mijn neef Joël te omhelzen. Ik kus in gedachte uw voorhoofd, waaraan de schitterende Telemarksche bruidskrans een stralenkrans als aan eene heilige zal verleenen. Nogmaals vaarwel, waarde Hulda, vaarwel! »Uw liefhebbende bruidegom OLE KAMP."
»De groote hansen,« antwoordde Harry, »onder welke benaming ik vermoed dat u mijn zeer waarde oom bedoelt, hebben me heelemaal geen bericht gezonden, sinds ik hier ben; ook is het in dezen tijd van 't jaar niet waarschijnlijk dat iets mijn onmiddellijke verschijning bij hen noodzakelijk zou maken.« »Wel,« zei de dokter, »jij bent een gekke jongen.
Hij vertrok, maar niet zonder aan Joël Hansen plechtig beloofd te hebben, dat hij terug zoude komen, om de viering van het huwelijk van den jeugdigen berggids bij te wonen, dat, natuurlijk tot groote blijdschap van de belanghebbenden, eenige weken later voltrokken zoude worden. De professor hield stipt woord.
Thans wilde hij zich alleen met Hulda en Joël Hansen bezighouden. Dat hij hen niet bij zich aan huis had laten afstappen, had daarin zijne oorzaak alleen, dat hij geen kamers gereed had om die jongelieden te huisvesten. Voorzeker zouden de oude Fink en de bejaarde Kaatje hen uitstekend ontvangen hebben! Maar er was geen tijd geweest, om iets in orde te maken.
Inderdaad het boek bevond zich nog op dezelfde plaats, waar Hulda het daags te voren had nedergelegd en de naam van den reiziger was er nog niet ingeschreven. »Mijnheer," zei vrouw Hansen toen, »ik vat volstrekt niet, waarom gij die vragen doet, en welk belang die zaken u kunnen inboezemen.
Vrouw Hansen keek hare dochter een oogenblik aan, maar hernam spoedig daarop: »Kom, Hulda, doe de deur dicht en laten wij slapen gaan. Ik heb rust noodig." »Gij gevoelt u toch niet onwel, lieve moeder? Gij maakt mij inderdaad bezorgd." »Neen, ik gevoel mij integendeel zeer wel. Maar waarom die vraag? Waarom die bezorgdheid?" »Omdat gij zoo vroeg te bed wilt, moeder. Dat ben ik niet van u gewoon."
»En had Ole Kamp," vervolgde de jonge man, »het recht om dat briefje aan zijne bruid te vermaken?" »Onbetwistbaar!" antwoordde Sandgoïst andermaal. »Dan moet gij u, ik herhaal het, tot Hulda Hansen met uw verzoek wenden."
»Kon het bod van Sandgoïst ernstig van de hand gewezen worden, die toch, alles goed en wel beschouwd, een prijs van vijftienduizend mark betaald heeft voor den afstand van een loterijbriefje, welks waarde geen enkelen redelijken grond heeft. Ik vraag het u andermaal: moest dat bod geweigerd worden?" »Ja en neen, vrouw Hansen." »Het antwoord op mijne vraag kan niet ja en neen zijn.
Stubberud is altijd gevoelig op dat punt. Als men van den wolf praat, ziet men den staart. Op dat oogenblik treedt Hansen binnen met een zweep in de hand. "Wat," zeg ik, "nieuwe zweepen?" "Ja," antwoordt hij, "die met drie stelen, die ik heb gemaakt, zullen het, vrees ik, niet lang uithouden. Hier is er een, waarin ik het volle vertrouwen heb." "Die ziet er goed uit, werkelijk.
Behalve het monteeren van de sleden hebben Hansen en Wisting nog veel ander werk. Als Wisting niet met onze carosserie bezig is, naait hij; vaak komt hij eerst om acht uur soupeeren of half negen. Hij moet vier tenten voor drie man veranderen in twee tenten. Hoewel hij geen ruimte genoeg heeft, om te knippen, wordt het werk keurig en lijkt van een specialiteit.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek