Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 8 juni 2025
Go's respect voor de hospita was zóó onbegrensd, dat iedere opdracht in haar mond tot 'n smeekbede werd, en ze niets zoozeer vreesde, als háár te mishagen. "Maar Go, 't zijn toch ónze kamers. Bovendien verslijten haar bullen dan niet, kan ze alles weer als nieuw ophangen voor onzen opvolger. We zullen morgen heel wat moeten koopen om de kamers wat dragelijk te maken.
"Dat leek me toch gezelliger," zei ze met 'n vriendelijk knikje, "en bovendien was zoo'n oppas voor jou alleen veel te zwaar.... Else is niet zoo'n heel makkelijk patiëntje, hè kindje; en je ziet er wezenlijk miserabel uit. Vanmiddag gaan Han en jij maar 's samen 'n flink eind loopen...." Mevrouw Gerzon sliep nu in Go's bed, die zoolang 'n kamertje boven betrok.
En dan weer: "Mietje, ga jij vast sluiten op de oudste juffrouw 'r kamer, en steek 't licht op, want ze gaat vanavond wat vroeg naar bed." Uit Else's kamer klonk het vroolijke gelach door de suitedeuren heen, en er kwamen tranen in Go's oogen van zelf-medelijden; o ja, vrienden en vriendinnen had ze hier genoeg; maar wie bekommerde zich om haar, als 'r wat scheelde.
Lou speelde met Go's boeken. Ze was de kinderlijkste en de jongste van allemaal, had ook, omdat ze thuis was gebleven, minder den invloed van 't studentenleven gevoeld. "We zullen nu maar niet werken, hè?" zei ze droomerig. "We zijn vanavond voor 't laatst bij elkaar, en kunnen 't morgen zelf wel even uitlezen op de bibliotheek." Lize knikte.
Ik heb gesproken van het ernstig, als ménschen naast elkaar staan, daarvoor moeten beiden veel doorleefd, veel doordacht hebben, tot een zeker bewust leven gekomen zijn. Heel Go's gedachtengang is die van het meisje, dat leeft van de emotie die de omgang met jongens haar geeft, ze staat als vreemd tegenover hun leven, juist dat trekt haar misschien in ze aan.
Ik vind 't zoo zielig, hè?" "Ja, we kunnen 'n inteekenlijst op de club leggen." "En ik ga zelf wel vragen bij 'n paar meisjes." "Dat 's best," knikte Mary, trok Go's arm door den haren, "en ben-je verder nogal voldaan?" "Ja, o ja; 't was 'n prachtige avond." Ze zweeg even, en toen bedenkend: "Wat doen de studenten ook weer?" "Die gaan in de ziekenhuizen, de heele stad door.
"We wéten op 't oogenblik niets, en 't is nutteloos ons in supposities te verdiepen. 't Eenige, dat we kunnen doen, is handelen en afwachten. En 't zou heel dwaas zijn, ons al vooruit náár te maken," en hij wierp 'n afkeurenden blik naar Go's betraande oogen. "Waar gaan jullie heen?" vroeg ze zacht. "Ik weet niet, ieder 'n andere richting, hier in den omtrek." "Neem Bruno mee.
Nu, adieu; 'k ga vanmiddag naar Beerenstijn." Den volgenden ochtend zaten ze met z'n vijven te overleggen: het bleef koorts, pijn en geen eetlust, overdag down en 's nachts onrustig. Go had gehuild, was moe van 't tobben, Han floot nerveus, terwijl Lou en Coba goedig Go's cahiers uitzochten om bij te schrijven.
Om tien uur den volgenden ochtend kwam tante, in 'n keurige japon met 'n opgewekt gezicht, en nam, zonder eenigen pathetischen uitroep van zorg en ongerustheid, Go's plaats aan het bed van haar dochtertje in.
Mary glimlachte; ze had wel voorzien, dat Go's gevoelige natuur, zoodra ze met armoede in aanraking kwam, naar 'n idealistisch, onwetenschappelijk socialisme zou neigen; ze had deze dagen over niets anders gepraat dan over het onrecht, en zelf de grootste soberheid in acht genomen.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek