Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 11 mei 2025
Zij was zeer blijde don Ferrante in het leven te mogen behouden, want het was haar eenige hoop, dat de menschen hem ten slotte zouden sparen, omdat hij uit een oud geslacht was, dat hoog in aanzien stond. Terwijl zij daar bij het ziekbed zat, ging haar verlangen dikwijls naar Gaetano en ontelbaar waren de keeren dat zij wenschte dat hij thuis was.
Haar geschiedde recht indien Gaetano haar verachtte en haar onbeschaamd noemde. Toch had zij niets kwaads bedoeld. Het eenige dat zij begeerd had, was te weten of Gaetano haar liefhad. Weer verliepen eenige weken en donna Micaela zat nog steeds bij don Ferrante. Maar op een dag had donna Elisa haar mee naar buiten gelokt.
Dit vond don Ferrante prettig, en hij wilde hebben dat zij zoo dag in, dag uit met hem sprak. Het verveelde hem nooit en donna Micaela was zeer geduldig jegens hem. Maar eens toen zij zoo met den zieke zat, kwam donna Elisa binnen. "Schoonzuster, indien gij de legende van de heilige maagd van Pompeje bezit, wilt ge mij die dan leenen?" vroeg zij. "Wat! wilt gij gaan lezen?" zei donna Micaela.
Het was een opstand, alsof de zwarte Madonna uit de domkerk was komen aanwandelen. Maar had één van allen medelijden gevoeld met deze zwarte dame, naar wie allen staarden? "Was iemand geroerd, omdat zij zoo langzaam en gebogen liep? "Ja, ja, één was getroffen, en dat was don Ferrante geweest.
Hij hield hem voor een ouden, leelijken koopman met een rimpelig gelaat en een borsteligen baard. Niemand kende don Ferrante, die hem 's Zondags niet de muziek had zien dirigeeren. "Heden had hij een nieuwe uniform aangehad. Hij droeg een driekantigen hoed met groen-rood en witte pluimen, een zilveren kraag, epauletten met zilveren franje, zilveren tressen op de borst en een sabel op zij.
"Als Gaetano don Ferrante heden gezien had, zou hij hem hebben moeten liefhebben. Tenminste had hij moeten erkennen, dat don Ferrante een statig man was.
"Maar ge moet toch begrijpen," zeide ze, "don Ferrante geeft mij toch niet zooveel geld. Ik kan niet meer doen. Nu eindelijk is het mij gelukt zijde voor een altaarkleed aan te schaffen. Ge moet dat toch begrijpen!"
"O," zei don Ferrante, "kan het mij niet vervelen kostbaren wijn van het vasteland voor je vader te laten komen en kan ik geen lust hebben zelf eens op Domenico te rijden?" Toen hij dit gezegd had, wilde hij heengaan. Er was immers niets meer te zeggen. "Maar vertel mij toch eerst wat voor een broederschap dat is," zeide zij. "Wat dat is? Daar wonen vele oude mannen." "Arme oude mannen?"
"Ik zal don Ferrante verzoeken hem daarheen te mogen brengen." Ze daalde een paar treden van de steenen trap, alsof zij niets meer te zeggen had. Toen bleef zij staan. "Indien gij mij dan in Catania ontmoet, zal ik u volgen waarheen ge wilt." Zij haastte zich van de trap. Gaetano beproefde niet haar terug te houden. Er zou zeker eens een tijd komen, dat zij niet voor hem zou vluchten.
Elk zei dat men zich wapenen moest voor den strijd. Men kon zich toch niet door deze Italianen laten vermoorden zonder zich te verzetten. Gedurende dezen tijd zat donna Micaela gevangen bij haar vaders ziekbed evenals zij vroeger bij don Ferrante gezeten had. Zij kon Diamante niet ontvluchten en de angst groeide en groeide in haar zoodat zij niets anders was dan trillende vrees.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek