Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 8 juni 2025
Terwijl broeder Puccio dit doet, maakt don Felice met diens vrouw van de gelegenheid gebruik. Toen Filomena na haar verhaal geëindigd te hebben, zweeg en Dioneo met zoete woorden de slimheid van de donna geprezen had en vooral het gebed aan het slot door Filomena gedaan, keerde de koningin zich lachend tot Pamfilo en zeide: Welnu Pamfilo, zet met een of ander aardig verhaal ons vermaak voort.
Toen glimlachte zij en zei: "Leen mij het beeld een paar dagen, fra Felice." "Gij moogt het gaarne behouden," zei de grijsaard. "Moge het mij nooit weer onder de oogen komen." Donna Micaela nam het beeld met zich mede naar huis en werkte er aan, gedurende twee dagen.
"Dat gaat wel, donna Elisa. Dat gaat wel." Fra Felice scheen weer benauwd te worden, zijn borst rees en daalde heftig. "Ik zou het ook willen geven aan de arme monniken, die hun klooster verloren hebben," fluisterde hij. En na een tijdje vervolgde fra Felice: "Ik zou het ook wel gaarne willen schenken aan den goeden man in Rome. Aan hem die over ons allen waakt."
Maar fra Felice ging heen en schafte zich een groote collectebus aan en liet daarop met groote duidelijke letters schilderen: "Gaven voor den Etnaspoorweg." Deze hing hij op in zijn kerk naast het altaar.
Daar had fra Felice reeds dertig jaar gewoond, toen het klooster opgeheven en aan een koopman verkocht werd. De andere monniken vertrokken, maar fra Felice bleef, omdat hij niet kon begrijpen, wat het wil zeggen het huis van San Franciscus te verkoopen. Indien de anderen vertrokken, scheen het fra Felice nog des te noodzakelijker, dat ten minste één monnik in het klooster bleef.
"Ik wil u zeggen," sprak hij, "dat ik juist nu verneem, dat de oude fra Felice dood is en een testament voor u allen nagelaten heeft. Hij heeft vijf cijfers opgeteekend, die den volgenden Zaterdag in de loterij zullen winnen en deze schenkt hij u. Niemand heeft ze nog gezien. Ze zijn opgeteekend in dezen brief, die nog ongeopend is."
"Zijt gij zoo rijk, fra Felice?" vroeg donna Elisa. "Dat gaat wel, donna Elisa, dat gaat wel." Hij sloot de oogen een wijle, toen vervolgde hij: "Ik wil het aan alle menschen schenken, donna Elisa." Hij kreeg nieuwe kracht door deze gedachte, weer kleurde een zwak rood zijn wangen en hij richtte zich op zijn ellebogen op.
Maar donna Emilia zag wel, dat hij toe zou geven, en vóórdat de avond viel, ging hij werkelijk naar fra Felice en hernieuwde zijn vrouws belofte om de opbrengst van een avond in de collectebus te leggen, als het beeld hen wilde bijstaan. Fra Felice vertelde dit aan donna Micaela en zij was verheugd en tegelijkertijd angstig hoe dit zou afloopen.
Hoewel velen vonden, dat men trachten moest de klokken vast te binden, was er niemand, die den moed had het voor te stellen. Want men waagde het niet Gods stem tot zwijgen te brengen. Ook durfde niemand zeggen, dat het een list van den ouden fra Felice kon zijn om geld te verzamelen. Fra Felice was bemind, en degene, die dat zei, zou slecht te pas zijn gekomen.
Maar daar fra Felice zich nu beter gevoelde, wilde hij, vóórdat hij over zijn erfenis beschikte, donna Elisa vertellen hoe goed God voor hem was geweest. "Heeft God mij geen groote genade bewezen, door mij tot een polacca te maken?" zei hij. "Ja, dat is een groote gave," zei donna Elisa. "Reeds een kleine, zeer kleine polacca te zijn is een groote gave," zei fra Felice.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek