Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 28 juni 2025
Uncle Prudent haalde evenwel zijn repetitie-uurwerk, een meesterstuk, door de fabriek van zijn lotgenoot voortgebracht, uit den zak en liet het slaan. Het duidde aan, dat het kwart vóór drieën was. Toch was het niet blijven stilstaan, daarvan waren beiden verzekerd. "Dat's vreemd!" zei de secretaris Phil Evans. "Om kwart vóór drieën moest het nog nacht zijn."
"Zooals men steeds met een neger in dergelijke omstandigheden doet!...." "Master Uncle!... Master Uncle!" "Zorg er dan voor, dat wij je vergeten, dat wij je niet gewaar worden, Frycollin!" "Anders zullen wij je fricasseeren!" voegde de secretaris Phil Evans er bij. "Master Uncle!... Master Uncle!"
De voorzitter Uncle Prudent en de secretaris Phil Evans gingen van het denkbeeld uit, dat zij tot wettelijke zelfverdediging gehandeld hadden, en ondervonden derhalve hoegenaamd geene wroeging. Phil Evans was slechts licht gekwetst geworden door den geweerkogel van de Albatros. Niets verzette er zich dan ook tegen, dat zij zich op weg begaven, in de hoop eenige inboorlingen te ontmoeten.
"Het gebeurt vaak, dat de Albatros gedurende den nacht slechts op weinige honderd voeten boven den grond zweeft. Nu bevinden zich aan boord kabeltouwen genoeg van die lengte...." "Jawel, maar...." "Shutt!.... Met een weinig stoutmoedigheid zou men zich misschien naar beneden kunnen laten glijden...." "Ja," hernam Phil Evans. "Als het geval zich zou voordoen, zou ik geenszins aarzelen...."
Phil Evans moest zich met dat loopje, hetwelk met hem genomen werd, tevreden stellen. Het antwoord was te minder geruststellend, daar een blik op het kompas aangaf, dat de Albatros in noordwestelijke richting afhield.
"Wat wenscht gij te weten?" vroeg Robur met een sarcastischen glimlach op de lippen. "Waar wij zijn?" "Dat zal ik u wel niet mede te deelen hebben, niet waar?" antwoordde de ingenieur. "Maar zult gij ons dan toch zeggen, waarheen wij gaan?" vroeg de secretaris Phil Evans op zijne beurt. "Wij gaan door de ruimte." "Zal ze lang duren, die reis door de ruimte?" vroeg Uncle Prudent.
"Maar, voor den duivel! wat is er dan toch?" vroeg Uncle Prudent ten hoogste ongeduldig. Wellicht zoude hij en ook Phil Evans niet rouwig geweest zijn, hun toorn jegens elkander op de schouders van den rampzaligen Frycollin te ontlasten. Handen en vuisten waren reeds opgeheven. Het zou klappen en vuistslagen regenen.
"Wel, om tot ons uitgangspunt terug te komen. Gij blijft toch steeds onbevattelijk, Phil Evans." Deze keek boos; maar zweeg tegen zijne gewoonte in. Waarschijnlijk rekende hij, dat een gekibbel tusschen voorzitter en secretaris thans minder passend zoude zijn. De opmerking van Uncle Prudent, hoewel barsch geuit, was toch volkomen juist.
Daags daarna, den 4den Juli, had de Albatros de noordelijke grens van de Kaspische zee overschreden. Als ooit de voorzitter Uncle Prudent en zijn secretaris Phil Evans de hoop voelden tanen, om te kunnen ontvluchten, dan geschiedde dat zeker gedurende de eerste vijftig uren, die nu volgden.
"Het is dus aan geen twijfel onderhevig, dat wij in een compartiment van een voertuig opgesloten zitten; misschien wel in een van die lange karren, in de Prairiën in gebruik, of in een wagen van heidenen of kermispotsenmakers." "Dat gevoelen deel ik geheel en al," zei Phil Evans.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek