Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 2 juni 2025
Ja, ik vind je te jong, en niet alleen in jaren, ofschoon ik dat ook eigenlijk al 'n onoverkomelijk bezwaar vind, maar je ben te jong in levensinzicht, te jong van begrip, begrijp je me? Maar juist dáárom moet 'k zoo'n vrouw hebben als jij, Eleonore. Begrijp jij dat niet?
Zij kon hoogstens even over de dertig wezen, misschien een jaar of vijf, zes ouder dan hij.... Maar waar wil je toch heen, Max? vroeg hij zichzelf. Vind je soms Eleonore van Aalst een geschikte partij voor jóu? Ik.... ik weet niet.... Denk 's goed na? Ze is ferm, ze is verstandig. Ze loopt me niet achterna. Ze is knap van uiterlijk. Ze is onafhankelijk. Maar, Max, dan moet jij die hebben!
Een goed oud, klassiek dichter, destijds vermaard, een man die een Eleonore had, de ridder de Labouisse, doolde dien dag onder de kastanjeboomen van St. Cloud, en toen hij de vier meisjes tegen tien uren 's morgens zag voorbijgaan, zeide hij: "Er is er één te veel", waarbij hij aan de drie gratiën dacht.
O, nu begrijpt ze hoe, na zooeven aan de villa van d'Annunzio te zijn voor bij gevaren, in onbewuste gedachte-associatie, Eleonore Duse, de naam van deze gekwelde vrouw haar op de lippen komt. Zij nadert het stationsplein. Op de kade staan koffers en handbagage en er is de bedrijvigheid van met den eersten morgentrein vertrekkende reizigers.
Je weet niet, hoe beu ik ben van al dat aangehaal en die verliefderigheidjes, ik blijf er zoo koud bij, zoo koud als 'n steen. Maar van jou houd 'k, Eleonore. 't Gevoel, dat ik voor jou heb, is de grondslag van de echte liefde. En je ben zoo mooi.... zoo mooi met je glanzende haar.... en je prachtige teint, en je lieve, lieve oogen....
Jan nam met overdreven hoffelijkheid een roos uit de vaas, die altijd op Max' schrijfbureau stond, naderde Eva de Bruin, en bood haar, potsierlijk-gebarend, de bloem. O! o! riep Eva, gelukzalig. Ja, goed! riep Sneeuw, Eva is nu de heerscheres in het rijk der schoonheid, maar wie is de heerscheres in 't rijk des geestes? Eleonore! riep Max onmiddellijk.
O, nee, Max, laten we dat alsjeblieft niet doen! Nu kunnen we nog scheiden als goede vrienden, en goede vrienden blijven. Zeg 't maar, Eleonore, je vindt me kinderachtig, hè? misschien wel belachelijk, dat ik, zoo'n iemand als ik, bij jou ben durven komen. Zeg 't maar? Nee, je vergist je. Wijt 't niet aan jezelf, dat ik niet van je houden kan.
Het zou zoo eenvoudig geweest zijn, als Eleonore zelf de schrijfster was geweest. Maar toen hij het haar, zonder omwegen vroeg, hadden haar oogen zoo gelachen, dat hij zag, hoe haar lippen slechts met moeite de woorden weerhielden: "Nee, ijdele jongen!" Goed, goed, hij was nog jong, hij kon wel wachten. En overhaast te werk gaan bij zoo'n ernstige zaak als een huwelijk?....
Hij verloor zich graag in vroolijke genoegens, en vond het niet aangenaam, daar plotseling aan te worden onttrokken. En toen veranderde zijn stemming weer: eensklaps dacht hij er aan, hoe Clara's houding jegens hem, veel had van die van Eleonore.... en het betere in hem overheerschte voor een oogenblik zijn frivool gevoel.
In dergelijke liefdedebatten heeft Marie van Champagne dikwels met haar dames als hoogste rechter gefungeerd en »vonnissen" moeten »vellen", evenals haar moeder, koningin Eleonore of de burggravin Ermengarde van Narbonne dat in Zuid-Frankrijk gedaan hadden.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek