Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 29 november 2025
Wie een volk naar waarheid beoordeelen wil, moet er jaren onder geleefd hebben en den tijd hebben gehad om de vooroordeelen af te schudden door opvoeding, vooringenomenheid of betrekkingen, bij hem ingeworteld; maar wie, na een verblijf van slechts ééne of enkele maanden, het wagen durft een volk in zijne gebruiken te beoordeelen, kan slechts uiterst oppervlakkig werk leveren.
't Is toch jammer, dat wij de zaak moeten opgeven. Twee vrouwen, een oude kerel, die op een achterplaats woont; er zijn fraaie gordijnen voor de vensters. De oude is gewis een jood. Ik geloof, dat 't een goede zaak was." "Nu, gaat dan binnen," riep Montparnasse; "doet de zaak; ik zal hier bij het meisje blijven, en zoo zij durft..."
Wij zijn reeds te ver van de natuur verwijderd, om haar beeld geheel te ontsluieren. Zij genieten zonder te kennen, wij moeten kennen om bevredigd te kunnen zijn. De vrouw. Wat, jongen? Durft gij 't zelf mijnheer niet vragen? Hij wou zoo graag dat potlood hebben, om poppetjes te teekenen; nu trekt hij ze maar in 't zand. Ik.
Maar nu neem ik er geen genoegen meer mee alleen uit genade weer te worden aangenomen. Ik wil vooruit zeg ik u. Ik wil weer bij de Bank terugkomen ... maar in een hoogere positie; uw man moet maar een betrekking voor mij creëren. NORA. Dat doet hij van zijn leven niet! KROGSTAD. Dat doet hij wel; ik ken hem. Hij durft niet te kikken.
Zij zou het hem willen beletten, maar zij durft niet.... Gelukkig, Wim ontwaakt er niet door. Als hij terugkeert, ziet ze hem gespannen aan, als wil ze hem in de ziel lezen. Maar hij zegt niet veel; dokters zijn voorzichtig met hunne gelukwenschen. "Heeft hij niet meer gehoest?" "Sedert van nacht niet. Hoe vindt u hem?" "Hm! Het gaat goed zoo. Uitstekend. Nu maar voorzichtig met eten.
En de man voor Thomas onverstaanbaar: "Stil stil kleine rakker; 'k zal oe kriegen a'j wéér wegloopen durft!"
Den Mammon dienen! Ha, wie durft daarvan spreken! Hij, die zelf in dienst van den geldduivel is!" "Vrouw! zwijg!" roept Helmond met krachtige stem: "Als je me waarachtig liefhebt, vergrijp je dan niet opnieuw aan den man dien ik vereer en die het goede wil. Zwijg zeg ik je! Hoor je me niet! Ja, 't is nu genoeg, hij heeft gelijk: wij zijn op een rampzaligen weg!"
Ik heb strenge orders en zou mijn eigen vader aan boord houden, als de commandant mij dit gelast had; en ik zeg u met de meeste gemoedelijkheid, dat gij geen voet buiten dit schip zult zetten, tenzij gij het zwemmende mocht willen beproeven, wat ik niet licht gelooven zal dat gij durft doen.
Haar schoonmoeder, de oude gravin Märta, zou het haar nooit toestaan. Den heelen avond moest zij naast haar in de groote huiskamer zitten en naar de oude hofgeschiedenissen hooren, die de vreugd van de oude dame zijn. Maar de nacht komt. En haar man is niet thuis. Nu is ze vrij! Rijden kan ze niet; zij durft de bedienden niet roepen; maar de angst drijft haar uit haar huis. Ze kan niet anders.
Vermetelheid begoochelt de geschiedenis en stelt den mensch in 't schitterendst licht. De dageraad durft, wanneer zij aan de kimmen verrijst.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek