Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 21 juni 2025
Hij dacht aan Milly d'Orval. Hij overkeek de ontwikkeling van zijn avontuur met haar, herzag de barkleuren van Weenen, de rijkelijke vleesch-overgave te Parijs en te Nizza, de zinnelijke omwenteling te Brussel, en nu .... hoe het nu toegaan moest, hoe zich dat nu peiselijk moest besluiten, hoe dat nu moest vanzelf eindigen.
Het soepee liep losjes, stil, onlustig af. Milly d'Orval vertelde van haar verblijf in San-Moritz, waar zij een rijk Joodje had ontmoet, dat haar sindsdien niet meer kon verlaten. O! dat Joodje met zijn wrijvende vingeren? deed Verlat. Ja. Hij deed haar prachtige voorstellen en legde een aandoenlijk geduld aan den dag. Zie! zei Milly lichtjes, dezen avond juist moest hij me komen vinden.
Het gezelschap was buitengewoon aanzienlijk. Milly d'Orval had, bleek het, iedereens kansen willen vereffenen. Schatrijke beursmannen en er waren er die de enorme schatting van hunne rijkdommen in goudvuile duimvegen op hun voorhoofd hadden gemerkt schouderden in de drie keurige salons aan tegen arme hertogen en een paar kunstenaars.
Ik ben u dankbaar, maar hoed u voor jaloerschheid, wilt ge? Ik haat die vrouw niet meer.... Hoe spijtig! Ik ben bang voor haar. Hoe spijtig!.... Hoe spijtig toch! ... En hoe redeloos! Inderdaad, ge hebt soms manieren van een schuchter vogeltje, een angstig vogeltje, en dan is het me waarlijk of mijn hart te groot is voor u. Kunt ge d'Orval niet haten? Dat ware, geloof ik, mij heerlijk liefhebben.
Werktuigelijk nam ze een tweede sigaretje, stak het aan, staarde op het wispelturig gekrul der dampwiegeling, staarde, staarde hopeloos, tot het vuur seffens doodvonkte en een laatste rookring, waggeltraag uit de koude asch gestegen, thans in het luchterlicht blauw, fijn-blauw, bleek-blauw, blauw-onzichtbaar .... te sterven hing. Milly d'Orval verliet Brussel 's anderen daags.
Maar van een zenuwaanval de krisis die de beminnelijke gemoedslichtheid van Milly d'Orval zou begrijpelijk maken en haar als eene pijnlijke spanning moest uitleggen was geen spraak. Milly bleef blijgeestig, hield met eene levendige zwierigheid de spirituëele genstering van de zes en dertig mannen in bedwang en faalde op geen enkel oogenblik van den avond.
Ja, hernam hij, dat weet ik inderdaad. Mevrouw d'Orval. Juist, over mevrouw d'Orval. Gij wilt weten of ik haar gisteren voor het eerst ontmoette. Vraag maar. Wat hindert u, liefje? Ze sloeg hare oogen neer. Ze was ineens weer een nederig diertje vol schuchterheid.
Milly d'Orval stelde zich op haar soiree aan met een lachende gulheid, eene blijmoedige opgeruimdheid, waarover iedereen ten hoogste verwonderd was. Wacht maar, vezelde Pacôme in het oor van mijnheer Surlet d'Avenits, beheerder van de bank der hypotheken, wacht! straks krijgen we een zenuwaanval! Ça me connaît!
Ge doet zoo vreemd .... Breng die d'Orval ook ú uit uw schik, jongen? Malligheid! Hij schokschouderde, draaide den sleutel in 't slot, stiet de hooge poort open in de vestibule waar de nachtveilleuse, binnen haar groen-geruit bakje, bibberklaarde, en smeet zijn mantel en zijn hoed op de tafel van de eetzaal. Op het kleine Boule-meubeltje stond nog de vijfarmige kandelaar te lichten.
Het was zoo goed als zeker dat, Alderman inbegrepen, het geheele gezelschap voortaan Milly d'Orval voor niets meer houden kon dan het mademoiselle Titine, Bella d'Issy en Marjolene hield.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek