Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 24 juni 2025
Marius voelde een rilling door zijn lichaam loopen, toen hij vrouw Jondrette koel hoorde antwoorden: "Nu, ik zal ze uit de kamer van den buurman halen." Haastig opende zij de deur en trad in de gang. Marius had den tijd niet om van de commode te klimmen, naar zijn bed te gaan en er zich onder te verbergen. "Neem de kaars," riep Jondrette.
Treedt gij den houten vloer op, gij ziet tegenover u de, u sinds jaren bekende, glad gewreven commode of chiffonnière, rechts en links geflankeerd door een prent in gele lijst, de ramp van Leiden, den watervloed, de historie van den verloren zoon of die der schoone Genoveva voorstellende: op de commode herkent gij de witte kopjes met gouden randen en den ruiker van papieren bloemen: daarvoor, de stoelen met matten zittingen; in den hoek, het sijsje in zijn kooi; rechts, het eikenhouten beschot, van twee boogsgewijze ingerichte toegangen voorzien, op de Oostersche manier met gordijnen afgesloten en tot twee kamertjes geleidende, als de roef eener trekschuit geheel ingenomen door een smalle tafel en een rondloopende bank.
Den volgenden ochtend tegen zeven uren keerde Marius naar het oude huis terug, betaalde de huur en wat hij aan vrouw Bougon schuldig was, liet op een handkar zijn boeken, bed, tafel, commode en twee stoelen laden, en ging heen zonder zijn adres achter te laten, zoodat, toen Javert des morgens kwam, om Marius nopens de gebeurtenissen van den vorigen avond te ondervragen, hij slechts vrouw Bougon vond, die hem antwoordde: "Verhuisd!"
Zij vouwde de handen, en het hoofd omkeerende, bleven haar blikken op een schilderijtje boven de commode rusten dat in het heldere maanlicht de silhouette van een man vertoonde. "Ja, ja, mijn Christiaan," fluisterde zij zacht, "wij hebben elkander liefgehad, zeer lief, en zijn wij slechts korten tijd gelukkig geweest, vergeten heb ik u niet, en ik ben u tot nu toe getrouw gebleven.
Marcel stond op en ging uit de lade van zijn commode een kartonnen doos halen, waarin de souvenirs aan Musette lagen, te weten een verdorde bouquet, een ceintuur, een stuk lint en enkele brieven. "Kom, Rodolphe, volg mijn voorbeeld!" zeide hij tot den dichter. "Welnu, het zij zoo!" riep Rodolphe, als kostte het hem moeite, uit; "je hebt gelijk.
Ik wil je helpen!" en daarbij maakte hij haastig zijne ouderwetsche commode open, en frommelde in de lade rond, waarin hij zijn heiligste schatten had. En al zijn leven! Daar kwam hij met zijn album te voorschijn. Dat kreeg men zelden te zien, en wanneer hij het in handen nam, gebeurde dit alleen 's avonds, als alles heel stil was.
Het dak was hersteld, een kookvrouw werd in de peettante van den dorpsoudste gevonden, kippen werden gekocht, de koeien begonnen melk te geven, de tuin werd ingesloten, de kasten werden van haakjes voorzien en gingen niet meer van zelf open, een behoorlijke strijkplank lag in de mangelkamer op een stoelleuning in de commode en het rook er, zooals het behoorde, naar het strijken.
Hij klom op de commode, hield zijn oog voor de opening en gluurde er door. De steden hebben, even zoowel als de wouden, haar holen, waarin zich het boosaardigste en schrikkelijkste wat zij bevatten verbergt. Maar in de steden is, hetgeen zich aldus verbergt, wild, onrein en nietig; dat wil zeggen leelijk; wat zich in de wouden verbergt is wreed, wild en groot, dat wil zeggen schoon.
Hij sprong, veeleer dan hij klom, op de commode en plaatste zich weder voor het kleine spiegat in den wand. Hij zag weder in Jondrettes woning. Niets was in het aanzien van het gezin veranderd, dan dat de vrouw en dochters het pak kleeren verdeeld en de wollen kousen en jakken aangetrokken hadden. Twee nieuwe dekens waren op de beide kribben gelegd. Jondrette was blijkbaar juist binnengekomen.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek