Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 20 juni 2025
En op hetzelfde oogenblik floot er, boven mijn hoofd, iets verschrikkelijk onaangenaams, en op twee passen van ons af sloeg de kogel neer. Ziedaar, als ik nu Napoleon of Frederik de Groote was, zeide Bolchoff op dit oogenblik, terwijl hij zich volmaakt koelbloedig tot mij wendde, zou ik zeker een mooie phrase gezegd hebben.
Maar toen wij nader kwamen en ik goed toekeek, zag ik daar... och.... gij weet wel... hoe heet dat ook? En de verteller maakte wanhopige gebaren om het woord te vinden. Een gracht! zei Bolchoff. Neen... Och, hoe heet ook... Goede God!... Maar hoe heet dat dan?... Een gracht! zeide hij levendig... Dus... het geweer omlaag... Hoera! Tara-ta-ta-ta-ta!... Van vijanden geen spoor.
Abram Iljitch is hier echter nog maar zes jaar.... Wat, tien? Bijna zestien!.... riep Trossenko uit. Zeg eens, Bolchoff laat ons wat te drinken brengen. Wat is het vochtig! Brr!.... Hé? voegde hij er glimlachend bij, moeten wij niet wat drinken, majoor? Maar de majoor toonde zich reeds de eerste maal, dat de oude kapitein hem aansprak, geërgerd.
God groet u, zeide Nikolaïeff, terwijl hij mij naderde, of gij zoo goed wildet zijn bij den kapitein te komen, hij noodigt u thee met hem te drinken. Met moeite baande ik mij een weg tusschen de in rotten staande geweren en de brandende vuren door, en volgde Nikolaïeff naar Bolchoff; ik verlangde naar het glas warme thee en het aangename gesprek, die mijn sombere denkbeelden zouden verdrijven.
Wel, hebt gij hem gevonden? hoorde ik Bolchoff in zijn verlichte maïshut zeggen. Ik breng hem mee, Uwe Edelheid, antwoordde Nikolaïeff met diepe basstem. In de hut, op een drogen viltmantel, zat Bolchoff met zijn uniform losgeknoopt en zonder zijn pelsmuts. Naast hem stond een samovar te pruttelen; op een trom stonden eetwaren klaar.
Om mij al zijn gewicht doen te voelen, vroeg hij, alsof hij het antwoord van Bolchoff niet gehoord had, en met de oogen op de trom gericht: Wel, zijt gij vermoeid, Nikolaï Fedorovitsch? Neen, maar wij waren... wilde Bolchoff vervolgen. Maar de waardigheid van bataljons-kommandant eischte ongetwijfeld een nieuwe interruptie en een nieuwe vraag: Is dat vandaag geen mooi treffen geweest?
Wij spraken over Moskou en over dingen, die in heel geen verband stonden met den oorlog en den Kaukasus. Na een van die oogenblikken van stilte, die dikwijls zelfs in het drukste gesprek voorkomen, zag Bolchoff mij eensklaps glimlachend aan. Ik denk, dat gij u wel verwonderd hebt over ons gesprek van deze morgen? Neen, waarom?
De commandant Bolchoff was een van die officieren, die men in het regiment bonjourols noemde. Hij bezat vermogen, had bij de garde gediend en sprak Fransch; toch mochten zijn kameraden hem gaarne lijden. Hij bezat den takt om een Peterburgsche jas te dragen, goed te dineeren en Fransch te spreken, zonder zijn kameraden al te zeer te kwetsen.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek