Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 11 oktober 2025
Papa strekte zijn beide dikke handen uit, alsof hij volkomen mijn woorden beaamde en Mama en "Auntie" jubelden, terwijl een zachte gloed van geestdrift even in Maud's prachtige oogen schitterde. Het gesprek werd intiemer, "Auntie" had het nog eens over België en stelde voor de tweede maal de vraag of dat land dan toch werkelijk niet in "Germany" lag.
Papa werd bijna giftig en zei dat zulke halsstarrige hardnekkigheid in de dwaling inderdaad aan krankzinnigheid grensde. Maar "Auntie" liet zich dat maar zoo niet zeggen. Zij keek mij strak met haar levendige, intelligente oogen aan en vroeg mij met nadruk of ik er wel heel, héél zeker van was, dat België niet in "Germany" lag. Het werd een lastig dilemma voor mij.
"Auntie" deed het zelfde, met oogen die flikkerden, en ook Maud kwam mij danken, heel zacht en lief en vriendelijk, met een langen, warmen handdruk en een uitdrukking van groote sympathie in haar sprekenden blik. Papa, op zijn beurt, schudde mij krachtig beide handen en voorspelde mij dat ik een prachtige carrière zou maken in Amerika, ja, dat ik er millionnair zou worden.
Van liefde....! Zou ze werkelijk liefde voor mij voelen, en zou ze "Auntie" bezigen als afgezant, om.... ja, waarom dan eigenlijk.... om mij te doen zeggen dat ze mij liefhad en haar leven aan het mijne wenschte te verbinden....? Het leek mij vreemd; het leek mij gek; en toch.... wat anders?
Van de wijze waarop ze mij aankeek en een hand gaf, hing het geluk van den dag en van de gansche, daarop volgende week af. "Auntie" herleefde even uit de schemering weer op en haar oogen flikkerden om dat waar te nemen. Soms keek Maud mij bij het afscheidnemen "gewoon" aan en gaf ze mij "gewoon" de hand.
Al haar bedeesdheid was eensklaps over; zij kliste zich aan mij vast, wou mij niet meer loslaten. Violet, je mag meneer niet lastig vallen, zei "Auntie." Ik gaf "Auntie" en de verdere familie de stellige verzekering, dat Violet mij in het minst niet lastig viel. En nog eens toerde ik met 't opgetogen kleintje rond.
Dan voelde ik mij vrij en onbevangen; en alleen de oogen van "Auntie," die ik altijd, altijd raadselachtig om mij heen zag loeren, hielden het bewustzijn in mij levendig, dat ik eigenlijk in het geheel niet vrij noch onbevangen was. Het diner was dikwijls iets heel eigenaardigs.
Toen ik zoowat voor de tiende maal weer bij den ingang even stilhield ging achter mij de glazen draaideur rond en een bediende in wit buisje met vergulde knoopen kwam naar mij toe en deelde mij mede dat daarbinnen een dame op mij zat te wachten. Ik schrikte hevig, keerde mij om, bonsde tegen de draaideur, strompelde binnen. Was "Auntie" dan tóch binnen gekomen zonder dat ik het bemerkt had?
't Was vreemd, 't was gek; en toch: het kón bijna niet anders: "Auntie" zou mij over liefde spreken, over de liefde van Maud en mij!
Ik herinner mij enkel dat ik de felle, op mij gerichte oogen van "Auntie" even met een eigenaardige uitdrukking zag flikkeren en dat Mama mij vroeg of ik niet eerst even een kop thee wilde drinken. Ik weet ook niet, of ik voor dan na 't bezoek op het boudoir die kop gedronken heb. Dikwijls heb ik daar met spanning over nagedacht en ben het nooit met mijzelf eens kunnen worden.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek