Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 3 juni 2025
Op dit oogenblik had de werking der zwaartekracht geheel opgehouden. De reizigers gevoelden het aan hen zelven. Zij waren wel zeer nabij het nulpunt, zoo zij er al niet waren.... »Eén uur!" zeide Barbicane. Michel Ardan bracht het aangestoken wasje bij een toestel, die onmiddellijk gemeenschap had met de vuurpijlen.
Onmogelijk, en dat voor een Franschman en twee Amerikanen!" Op dezen uitval van Michel Ardan antwoordde Barbicane bedaard: »En wat zoudt gij dan wel willen doen?" »Kunnen wij geen baas zijn over de beweging die ons drijft?" »Hoe wilt gij dat?" »Wel," sprak Michel Ardan, »haar wijzigen, haar dwingen om ons te brengen waar wij zijn willen." »Hoe?" »Dat is mijn zaak niet.
Gelijk de parabool twee beenen heeft die zich in het oneindige van elkander verwijderen, zoo heeft de hyperbool er vier." »Wat je zegt!" zei Michel Ardan met de grootstmogelijke bedaardheid, alsof het iets zeer gewichtigs was. »Ik vind de hyperbool mooier want daar begrijp ik nog minder van dan van de parabool."
»Er zit niets anders op," meende Nicholl, »dan het scharnier van een der kijkglazen even open te doen en den dooden hond in de hemelruimte weg te werpen." »Wij zullen wel moeten," merkte Barbicane aan, »maar zeer voorzichtig?" »Waarom?" vroeg Michel Ardan. »Om twee redenen. Vooreerst, dat wij met onze lucht in het projectiel zuinig moeten zijn en daarom niets mag ontsnappen.
Aan eten evenmin, want hoewel Michel Ardan te vijf uur brood en vleesch voorzette, werd slechts vliegend een stukje genuttigd, want niemand wilde zijn raampje een oogenblik verlaten. Hun adem moest het glas ontdooid houden.
Uw hoed 10 kilo; kortom, als gij er kwaamt te vallen, zoudt gij niet kunnen opstaan, dewijl gij er ruim 2000 kilo wegen zoudt." »Voor 't oogenblik," voegde Michel Ardan er bij, »zullen we ons maar bij de Maan bepalen; daar zijn wij heele heeren, terwijl wij later de zon eens kunnen bezoeken, waar wij een kaapstander noodig zullen hebben om ons glas naar den mond te brengen."
De reizigers zouden er zich op uitstrekken als het tijd van vertrekken was. Ardan speelde inmiddels met de honden, aan wie hij de beteekenisvolle namen Diana en Wachter had gegeven. »Het is 10 uur 37 minuten 6 seconden," sprak Nicholl.
De afstand tusschen haar en het projectiel verminderde met groote snelheid; die van het projectiel was wel veel geringer dan in de eerste oogenblikken, maar toch 8 of 9 maal grooter dan die der spoortreinen. De schuinsche richting gaf aan Michel Ardan eenige hoop om tegen het een of ander punt der Maan te stooten.
Zachtkens zweefde het projectiel boven de scheidingslijn tusschen het licht en het donker en werd het plotseling in een diepen nacht gedompeld. De overgang was zoo plotseling geweest, als ware de Maan in éen punt des tijds vernietigd. »De Maan is naar de Maan!" riep Michel Ardan uit. 't Was ook zoo. En zij zelven zaten in het stikdonker.
»Wij hebben immers watervlakken met schutsels die aan stukken springen, om den schok te breken? »Ik hoop er het beste van," mompelde Barbicane. »Hopen!" riep Michel Ardan uit. »Hopen? De grappenmaker is er niet eens zeker van!" »Nog twintig," merkte Nicholl aan. »Zouden wij niet op ons hoofd gaan staan, zooals de clown in een paardenspel?" vroeg Michel Ardan.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek