Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 7 juni 2025
De macht dezer heeren ging over op hunne zonen en latere afstammelingen met wier eigenaardig schilderachtig leven, gij in het volgend verhaal kennis zult leeren maken. Anneken Soete, de kleine herderin. Op een verzengend heeten zomer waren frissche, kalme najaarsdagen gevolgd.
Zij zette zich nevens hem en vertelde traag, dat ze met Charlot naar het veldkapelleken van Sint Anneken was geweest om te bidden, onderwegen had zij bij een boer, die schoone bloemen gevraagd, omdat hij, Pallieter, zoo dikwijls naar hun honingreuk verlangde. Zij zwegen. De boomen stonden stil en, van uit de donkere keuken, kwam luid rozekransgeprevel van Charlot.
Op eerbiedigen afstand volgden de andere genoodigden, verder schild-en hofknapen, jagers met honden en valkeniers met valken en andere jachtvogels. Met popelend hart zag Anneken al deze lieden voorbijtrekken.
Belle, de ondankbare geit was niet teruggekeerd en waarschijnlijk door een wild dier verslonden; de rogge was mislukt en honger en gebrek grijnsden als spoken aan het deurtje der hut. Anneken en hare moeder aanvaardden, vol blijdschap, het voorstel der gravin. Zij vergezelden haar naar Rijsel en leefden er eenigen tijd vreedzaam en gelukkig, toen er eene nieuwe verandering in haar leven kwam.
Zouden Anneken Jans, de toeschouwers en de rechters, er geen teeken in zien van Gods toorn, dat men daar twee vrouwen ter dood brengt, wier grootste overtreding bestaat in het dienen van God op een andere wijze, dan volgens de wetten geoorloofd is? De rechters zeker niet, want geen genade wordt verleend.
Christina Barents wordt er opgebracht; de beul werpt haar een wijden zak over het hoofd en bindt dezen dicht. De beulsknechten doen hun plicht.... een kreet weerklinkt, een doffe plomp en de ongelukkige heeft haar straf ondergaan. Thans is het de beurt van Anneken Jans. Nogmaals drukt de moeder haar lieveling aan het hart. Ze is gereed haar vonnis te ondergaan. Maar wat is dat?
Nog eenmaal omhelst Anneken haar lieveling, daarna geeft ze hem aan zijn pleegvader. »Neem dit kind, zijn naam is Esaias, voedt het op in den naam des Vaders, des Zoons en des Heiligen geestes, Amen«! Het zijn haar laatste woorden, weldra is zij haar geloofsgenoote in den dood gevolgd. Tegen den avond werden de beide vrouwen uit het water opgehaald en op het kerkhof aan het Roodezand begraven.
De overigen vergezelden Anneken tot in hare hut en 's anderendaags, vroeg in den morgen, hield eene prachtige draagkoets voor de schamele woning stil. Gravin Machteld nam afscheid van hare weldoensters en beloofde haar niet te vergeten. Anneken Soete en hare brave moeder wilden van geene belooning hooren, maar de gravin dacht er anders over.
Jaar in, jaar uit, voedden zij zich met rogge-of gerstebrood; in het najaar zamelden zij beukenoten als wintervoorraad, sprokkelden droog hout en zochten pijnappels in de bosschen. Zuchtend naderde Anneken hare woning, toen zij tot haren schrik onder de hooge boomen eene donkere gestalte liggen zag.
Eenige dagen later, toen zij volkomen hersteld was, bracht zij Anneken en hare moeder een bezoek. «Gij hebt mij het leven gered» sprak zij, «thans is het mijn plicht voor u te zorgen. Ik keer met mijnen heer vader naar Rijsel terug. Wilt gij mij vergezellen? Voortaan zal u niets ontbreken; want, ik zal voor u zorgen, zoolang ik leef....»
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek