United States or Guyana ? Vote for the TOP Country of the Week !
De receptie op het slot was voorbij. De vertrekkenden, die elkander ontmoetten, spraken over het nieuws van den dag, over de laatst verleende orden en onderscheidingen en over de verplaatsingen onder de hoogere beambten. Alexei Alexandrowitsch zag verstrooid onder de menigte rond en ging naar de deur, in welker nabijheid hij de gravin hoopte te ontmoeten.
Dien dag kwam Alexei Alexandrowitsch in Anna's boudoir, trad op Wronsky toe en na de deur gesloten te hebben ging hij tegenover hem zitten. "Alexei Alexandrowitsch," zeide Wronsky, die zag, dat het nu tot een verklaring zou komen, "ik kan niet spreken en niets begrijpen. Verschoon mij. Hoe zwaar het u ook vallen mag, geloof mij, dat ik nog verschrikkelijker lijd." Hij wilde opstaan.
Zoodra vorstin Betsy de algemeene ergernis bemerkte, schoof zij een ander in haar plaats om het onderhoud met Alexei Alexandrowitsch voort te zetten en naderde Anna. "Ik moet altijd de helderheid en nauwkeurigheid bewonderen," zeide zij, "waarmede uw man zich weet uit te drukken. De ingewikkeldste vraagstukken worden iemand duidelijk, als hij er over spreekt."
Toen Alexandrowitsch Wronsky's tranen zag, overviel hem weer die ontroering, die het lijden van anderen steeds bij hem verwekte; hij wendde zijn gelaat af en ging haastig naar de deur der slaapkamer. Uit deze werd nu Anna's stem gehoord. Deze klonk blijmoedig en zij sprak duidelijk en met nadruk. Alexei Alexandrowitsch kwam aan haar bed. Zij lag daar met het gelaat naar hem toegekeerd.
Hij kon nu weer met kalmte aan Alexei Alexandrowitsch denken; hij erkende diens groote edelmoedigheid zonder zich daardoor vernederd te gevoelen. Buitendien kwam hij ook nu weer in het oude vaarvater zijns levens. Hij zag de mogelijkheid om de menschen weder zonder gevoel van schaamte in de oogen te kunnen zien en kon zich weer door zijn voormalige gewoonten laten leiden.
Alexei Wronsky was bleek geworden en zijn onderlip beefde, wat hem zelden gebeurde. Zijn broeder wist dat dit een kwaad teeken was en lachte vroolijk als te voren. "Ik wilde je moeders brief maar geven," antwoordde hij; "maar wind je vóór den wedren niet op. Bonne chance!" voegde hij er lachend bij en verwijderde zich.
Plotseling kromp zij ineen, werd stil en verschrikt en als tot verdediging hief zij de handen beschermend naar haar gelaat op alsof zij vreesde, dat iemand haar slaan zoude. Zij had haar echtgenoot in het oog gekregen. "Neen, neen," begon zij weer, "voor hem ben ik niet bang; ik ben bang voor den dood. Kom hier, Alexei. Ik moet mij haasten, want ik heb geen tijd.
De drukke werkzaamheden, verbonden met het ambt van vrederechter, en ook zijne bemoeiingen met de scholen, hadden Tolstoi's gezondheid zeer geschokt, en daar hij voor tering vreesde, besloot hij eene koemieskuur te gaan doen. Hij nam zijn' bediende Alexeï en twee van zijne leerlingen mee, en ging half Mei op reis naar Samara.
Toen Alexei Alexandrowitsch de kamer van zijn hotel binnentrad, reikte een bediende hem twee telegrammen over. Het eene bevatte het bericht, dat Stremow benoemd was voor de betrekking, waarop Karenin zelf had gerekend. Hij wierp het telegram neder, zijn gelaat kleurde zich rood en hij begon de kamer op en neer te gaan.
"Hij schrijft, dat hij niet kan begrijpen, wat Alexei Alexandrowitsch eigenlijk wil, maar hij zou zonder een bepaald antwoord niet vertrekken." "Ik dacht bezoek bij u te vinden. Kan ik den brief lezen?" "Ja, Kitty " zeide Dolly wat verlegen. "Zij is in de kinderkamer gebleven. Zij is zeer ziek geweest." "Dat heb ik gehoord. Kan ik den brief lezen?" "Ja, ik zal hem dadelijk halen.
Woord Van De Dag