Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 28 juni 2025
Marie kietelde Emilie en Emilie verweerde zich smeekend, terwijl het gordijn heen en weêr zwaaide. Plotseling werden zij weder stil en luisterden: Emilie! Marie! riepen Georges en Lili beneden. Cht! Hoû je stil! fluisterde Emilie. Die vervelende Fine! bromde Marie. Dat ze toch niet uit zichzelve begrepen heeft, dat ze moest jokken! Marie! Emilie!
En hij werd weggerukt met gekwetst gelaat, wambuis en hoos gescheurd, hoewel hij zich dapper verweerde met vuisten en voeten. En heel bebloed, hield hij niet op te roepen: Duldt de plundering niet! Maar het was te vergeefs. De onbekenden en het grauw van de stad liepen tegen het hek van het koor aan, hetwelk zij braken al roepend: Vive le geus!
Van daar overzag men een panorama, dat zich tot dertig kilometer in het rond uitstrekte; aan den eenen kant de verweerde bergmassa's, aan den anderen de effen oppervlakte van het plateau. In een paar spleten waren palmboschjes gegroeid, waar beekjes hun oorsprong namen. De huwelijksplechtigheden hebben veel eigenaardigs in Naloet.
En toch deed hij, wat ieder ander in zijn plaats gedaan zou hebben: hij verweerde zich met inspanning van al zijn krachten, en schreeuwde om hulp. Zijn geroep kon gehoord worden ver, zeer ver weg, in de doodsche stilte van den nacht. "All lightnings!" vloekte de roodbaard. "Laat hem toch niet zoo hard schreeuwen.
En langs de grijze, verweerde steenen trappen, waarop mos van eeuwen her, opklimmende naar weer andere poorten, naar weer fraaie torens, heeft men het oerwoud rondom. Er waren vele bezoekers en de pleinen en gangen begonnen zich al te vullen met de deelnemers aan de jaarlijksche processie, gehouden ter nagedachtenis van Iyeyasu.
In den volzomer straalde de blauwe lucht wolkenloos boven den burcht, die breed, een stad gelijk, met zijne talrijke torens, zijne verweerde massa's stapelde tusschen de bosschen in den steeds nevelenden wadem, stijgende uit de ziedende tooverrivier.
Het had ook drie uur geslagen, dien nacht, in het huis der Van Raats, toen Frans Ferelijn met een rijtuig voor hun deur stilhield. De storm brulde nog als een gekwetst monster, dat zich boven de donkere stad woedend verweerde. Frans sprong uit het rijtuig en belde. Hij zag dat de vestibule verlicht was. Ik heb geen geld bij me, maar kom morgen!
"Zoo," zei ze vinnig, tegelijk glimlachend-groetend: "zóó je doet die gekheden geen twééden keer!" "Dat weet 'k nog niet," verweerde hij zich. "Piet!" , dreigde ze. "Begin je weer kwesties te zóéken?" "Dat was geen testament dat was pure onzin en ijdelheid om je naam in de kranten te krijgen ...." "Daar spring ik voor van 'n toren," zeide hij geprikkeld.
Go hield hem, verlegen en trotsch, tegen zich aan. "Híj kent me nog; hij is me nog niet vergeten," zei ze glimlachend tegen Eddy, met zacht verwijt. "Hij lijdt niet aan "stemmingen"," verweerde hij zich, "ik was niet ín 'n stemming jou te zien; had je de volgende week willen komen opzoeken om afscheid te nemen." "Ga-je dan weg?"
Zij hadden echter nog geen tien voetstappen gedaan, toen de Indiaan zich bij de keel voelde grijpen door twee handen, die hem stevig neerduwden op den grond. Wel verweerde hij zich met armen en beenen als een bezetene; doch het baatte hem niet, en geluid geven kon hij niet. Tegelijk met hem was de gebochelde door twee andere handen bij de keel gegrepen, die ook hem neerduwden op den grond.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek