United States or Greenland ? Vote for the TOP Country of the Week !


Na van de eene plaats naar de andere te zijn getrokken, vond hij eindelijk zijn vrouw in een hol. Toen zijn vrouw hem zag, riep zij uit: "Hoe ter wereld komt gij hier, beste man?" Hij vertelde haar, welke avonturen hij had beleefd en zei: "Laat ons samen vluchten, vrouw!"

Toen de koning alles had gehoord, zei hij: "Wel, indien mijn dochter haar toestemming geeft, zal ik er niets tegen inbrengen." Hij zei daarop tot zijn bedienden, dat zij de prinses moesten gaan halen. Toen zij kwam, vertelde hij haar alles en vroeg haar: "Zijt gij bereid den zoon van deze oude vrouw te trouwen?" De voorwaarde. De prinses antwoordde: "Waarom niet?

Toen de knaap grooter geworden was, ging hij op zekeren dag naar het dak en van hieruit zag hij op den weg een hond, welke een man volgde. Daarop richtte hij zich tot zijn bediende en zei: "Wat is dat, wat dien man op den weg volgt?" Men vertelde hem, dat dit een hond was.

Toen vertelde zij 't in een vluggen vloed. Moe? Neen, neen. Valsch en bedriegelijk was ze. En ze wist wel dat men het haar nooit vergeven zou. Maar ze had het goed gemeend, d

Lord Glenarvan, die alles wilde aanwenden om iets omtrent kapitein Grant te vernemen, stemde er in toe. "Ayrton vertelde zijn geheelen levensloop en daarbij ook, dat hij niets van kapitein Grant wist van den dag af dat deze hem op de kust van Australië had ontscheept. "Lord Glenarvan hield echter zijn eens gegeven woord. De Duncan vervolgde haar weg en kwam bij het eiland Tabor.

En deze, na hem de reden zijner bedruktheid te hebben gevraagd, zeide hem, dat hij hem eene gansch nieuwe schuur zou bouwen vooraleer de haan zou kraaien, op voorwaarde dat hij zijnen naam op een papier zou zetten, dat de zwarte heer hem aanbood. Het accoord werd gesloten. Maar de man, die rouwkoop had over zijne goddelooze daad, vertelde aan zijne vrouw wat hem was wedervaren.

Hij keek in de groene oogen van zijn nichtje en merkte er de groote verlegenheid, die trillend en schroomvallig erbinnen waterde. Luister, vertelde hij na een tijdje, we mogen er wel wat van aan mekaar toevertrouwen. Zullen we niet? Zeker zullen we dat. Wat zijt ge een schavuitig duikertje, kind!

Ja, zóó zei ze toen ik haar vertelde dat je nog zoo weinig wist, en zoo weinig kon. Tien jaren? Nu ja, zóó zei ze. Misschien acht, of... twaalf, of... twintig, want je begrypt wel dat men zoo-iets niet zoo héél nauwkeurig kan bepalen. Tien jaren? Zóó zei ze. Ik z

Zoo iets beviel Van Belleghem maar half en even zette hij een norsch gezicht; maar Fonske hield vol, vertelde van de vier verkochte schilderijen en Van Belleghem lei zich uit nooddwang bij den toestand neer.

Willem begon opnieuw te schreien, zei eindelijk: "ja!" en toen de vriendelijke man hem vroeg hoe dat gekomen was, vertelde Willem weer de heele geschiedenis. "Zoo, zoo!" hervatte de oude man, "zit de vork zóó in den steel? En nu heb je vanmiddag zeker vacantie?" Willem durfde niet liegen en eindelijk kwam het er uit, dat hij stilletjes uit school wilde blijven. "Dat is goed!