Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 5 oktober 2025
»Dominé had je zeker nog veel te zeggen!" sprak zij zachtmoedig, zich reeds bezighoudende met zijn kopje in te schenken. »Dominé heeft niet de meeste schuld, wij hebben niet lang gewandeld, maar ik was nog even hier naast gegaan om van juffrouw Verburg en Dientje afscheid te nemen, en het lieve kind had het zoo druk en wilde mij haast niet laten gaan.
Zij had geene vrouw moeten zijn, zoo er niet een weinigje nieuwsgierigheid onder geloopen had; zij behoefde maar eenige minuten geduld te oefenen, daar trad de heer Verburg binnen, zooals gewoonlijk met zijn pakket couranten en brieven onder den arm, maar alleen. »Hé, vader! nog alleen? Zouden die vreemdelingen meenen dat we hier zóó laat komen koffie-drinken?"
»Ik spreek er niet slechts van, ik hoop ze uit te voeren. Ik wil te E. een monument oprichten ter eere mijns vaders." »Een monument voor uw vader, Frits?" vroeg Verburg met zekeren nadruk. »Ja, een monument zijner waardig en zooals hij het zich zelf zou hebben gesticht als hij er het vermogen toe had gehad." »En gij?" vroeg Verburg, wien het angstzweet op het voorhoofd kwam, »ik vreeze...."
Mag ik de vrijheid nemen den naam te vragen van mijne interessante lotgenoote?" »Die naam zal u zeker niet interesseeren?" hernam zij wat strak en koel, »ik ben Claudine Verburg uit E."
Nu echter verloor hij het geduld bij de weerbarstigheid van den ouden heer Verburg, die er opzet in scheen te leggen om hem dat bewijs van vriendschap en verzoenlijkheid te geven dat hij zoo dringend verlangde.
Blauwgrijze rookwolkjes stegen op hoog in de lucht. Waar moest hij in deze donkere massa het huis van Verburg zoeken? uit welke van deze schoorsteenen rookte nu de walm van het feestmaal waarbij Claudine geofferd werd? Een koude rilling gleed hem door de leden, hij wendde zich schielijk naar de zeezijde met tranen in de oogen.
»'t Is mogelijk, mijnheer! ik ben geen letterknecht, ik had met juffrouw Verburg te spreken," antwoordde de schilder stoutweg. »Waar is Claudine?" »Waar is mijne dochter?" vroegen de beide anderen als in één adem, maar op gansch verschillenden toon. Er trilde smartelijk verlangen in dien van Rosemeijer, er klonk wrevel in dien van den vader.
Wij eerbiedigen den sluier, waarmee zij dit tijdperk van hun leven omhuld hebben, tot zij zelven goedvinden dien op te lichten. Meer dan twaalf jaren zijn er verloopen sinds Claudine hare geboorteplaats verliet, en nu vinden wij haar eindelijk weer te Amsterdam samen met haar vader en nog altijd als Claudine Verburg.
»En dan gij zelf, mijnheer Verburg, die uw dochters kapitaal hebt gebruikt, om zijne schuldeischers schadeloos te stellen." »Op haar dringend verzoek, en ik wil u wel bekennen dat het mij dikwijls berouwd heeft. Haar nooit, zoomin als die nuttelooze trouw die zij gehouden heeft aan...." »En hij?" »Ja hij! spreek mij van hem niet.
1. Nicolaas Verburg van Delft komt 20 Juli 1637 met het schip 's Hertogenbosch in Indië als ondercoopman
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek