Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 13 mei 2025
Zijn kop werd als voos, bij 't eenvoudig denkbeeld aan vaders toch-nog-onverwachts-gekomen dood, die hem wonderbaar voorkwam: een vertrek zonder afscheid of tot weerziens-zeggen, een verraderlijk wegsluipen op onhoorbare voeten ... Wat kon hij nu doen ... Trees bleef maar weg, en in heel het kleine huis was geen levende ziel meer ... Mocht hij nu naar Lowis gaan om mede te feesten?... Alles was betaald ... hij moest ... of Franske zou weer ... Als Trees nu maar kwam ... misschien was de Pruttige weer zat!...
De man had de andere hand aan zijne vrouw gegeven: en bezag haar met diepe droefheid Eindelijk zuchtte hij: "Trees, wij zijn ongelukkig, vrouw! Nu sta ik van dezen morgen af met mijnen mosselbak aan den ijzerenweg, en nog niets gewonnen! Wat gaan wij doen! Zie, Trees, geloof mij of gij wilt of niet, maar ik wilde wel dood zijn!"
Zonder van zijne geestes- en ledenspanning verlost te zijn, ging de man bij het bed en bezag met nog scherpere blikken het stervende wicht, dat zijne weifelende oogskens nog tot zijnen vader ophief. "Trees," riep hij, "zie, ik kan het niet meer uitstaan. Het is gedaan, het moest er dan toch eens van komen!" "Wat is het? Och God, wat hebt gij?"
Volgens hetgeen Trees mij van haar zeide, moet zij op trouwen gestaan hebben, maar haar verloofde heeft, op het beslissend oogenblik, haar laten blinken en is sedert met een ander meisje getrouwd. Dit heeft haar zoodanig het hart ingedrukt, dat zij van verdriet is zinneloos geworden.
Het sterk-gespierde, forschig-breede bovenlijf naakt, den ruigen stilaan-grijzenden kop tusschen de wat hooge schonkige schouders, stond hij voor een emmer water, dien Trees hem aangereikt had.
"Zwijg, verdjuusche, zatte teef!..." Hij zag de jeneverflesch half-leeg, op tafel staan, nam ze òp, zette ze aan den mond en met klokkend geluid slokte hij eenige teugen naar binnen ... Dan kroop hij bij zijn vrouw, tusschen de vunze lakens ... "Allez, schuif-op, vijf voet van mijn lijf, Pruttige ..." Trees gehoorzaamde, grommelde tartend: "Bij Lowis èh, daar is 't schooner ..."
"Hij vraagt of z'n moeder hem nog geern mag" antwoordde Geerten, gebarend een borrel in één teug naar binnen te wippen ... Trees zweeg, bleef roerloos staren in de hel-gele vlam der lamp. Nadat hij gegeten had, richtte hij zich op, smeet zijn klak af, liet zijn hemd van de schouders glijden.
Met groote stappen beende hij naar de deur, wilde weggaan ... Schuchter, met tranen in de stem en wrang-vertrokken gelaat van bittere ontgoocheling, smeek-vraagde Trees ... "Gaat ge nu alles óp-doen, Geerten ...?" "'t Gaat u niet aan, pruttige zatlap!" beet hij haar bruut terug.
En Geerten dacht in eens aan Lowis, die door ieder nu gekust werd in 't donker, wanneer, klokslag twaalf, de gaspitten uitgedraaid werden. Zijn bloed liep warm en heftig door zijn lijf ... hij vloekte ... ô die Trees!... Hij hoorde stommelen op de trap ... Daar was ze! Ze trad binnen, wierp haar bont-geruiten sjaal achteloos neer op een stoel ... "Ehwel?" ...
"Nog wat?" snauwde hij bruut. "Ja, er is een kaart gekomen van onzen Jef ... 't is een met een aardig koppeken ... van den Argentien geloof ik ..." "Laat zien!..." Trees haalde de kaart uit een schreewerig vergulden suikerpot op de kast, reikte ze haren man toe ... "En wat schrijft hem". Slijmerig-traag vielen de woorden uit haar kwijlenden mond ...
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek