United States or Cyprus ? Vote for the TOP Country of the Week !
Wat de brave vrouw daarenboven onbekend bleef, was dat de Spanjaard Texar en de Indiaan Squambo de toegangs-vaarwaters tot die eilandengroep alleen kenden. De negers, die in het fortje aanwezig waren, verrichtten slavendiensten en verlieten het eilandje nooit. Zij waren nimmer daarbuiten geweest en wisten niet, waar hun meester hen huisvestte.
Men geloofde zelfs niet meer aan het bestaan van het fortje, en daaruit was eene soort van veiligheid voor het vreemdsoortig en boosaardig wezen gesproten, die er zijn gewoon verblijf had opgeslagen. En vandaar dan ook het geheimzinnige, dat het privaat-leven van Texar als met een sluier omgaf.
Toen Texar de laatste trede van de kajuitstrap opgestegen was om op het dek op een vouwstoeltje plaats te nemen, was eene vrouw op het punt om die trap af te dalen, welke ook naar het salon der boot voerde. Zij trad haastig terug, toen zij zich tegenover dien man geplaatst zag. Dat was eene mestische vrouw, die bij de familie Burbank in dienst was.
Gedurende de daaropvolgende jaren werden verscheidene zeer belangrijke diefstallen gepleegd, hetzij op nabijgelegen ondernemingen, hetzij op reizigers, die op den openbaren weg in Florida aangevallen waren. Was Texar medeplichtig aan of bewerker van die misdaden? Hoe het ook zij, men verdacht hem zeer; maar alweer door gebrek aan bewijzen, moest men er van afzien het schuldig uit te spreken.
Al ben ik er niet in geboren, dan weet toch iedereen vanwaar ik kom. Ik zeg dat voor hen, wier verleden onbekend is, die een verborgen bestaan leiden en wier daden eerder aan een onderzoek zouden moeten onderworpen worden dan de mijne." Texar, die door dat antwoord direct aangevallen was, werd daardoor niet uit het veld geslagen. Integendeel, hij zette een nog hoogere borst dan vroeger.
Daar zij geen gerucht in het belendende vertrek vernomen had, kon zij veronderstellen, dat Texar niet in de wigwam was. En inderdaad, er was niemand. Al dadelijk keek Zermah naar eenig wapen uit, dat zij gebruiken kon, en waarvan zij ook vast besloten was gebruik te maken, wanneer iemand haar het vluchten zou willen beletten.
»Gilbert, hoor mij aan!" sprak hij. »Evenals gij en Mars wildet doen, wilden wij kort recht over Texar spreken en kort en bondig met hem handelen, voor het geval hij geweigerd zoude hebben te verhalen, wat er met zijne slachtoffers gebeurd is.
Zij waren ongeduldig geweest om naar de plantage te kunnen terugkeeren, om daar hunne barakken, die door de benden van Texar verbrand waren, weer op te bouwen, om de werkplaatsen weer op te richten, om de scheepstimmerwerven te herstellen, in één woord: om den arbeid te hervatten, waaraan zij gedurende zoovele jaren de welgesteldheid en het geluk hunner huisgezinnen te danken hadden.
Toen dan ook Texar den mond niet opende, bewaarden zijn volgelingen allen een stipt stilzwijgen en benuttigden de gelegenheid om den tijd, dien zij niet met praten doorbrachten, aan drinken te besteden. Eindelijk ontviel evenwel aan Texar, die met verstrooiden blik een der dagbladen ingezien had, welke op de tafels der dining-room ter lezing lagen: »Dat alles is oude kost!"
Hij behoorde in geenen deele tot het federalistisch leger en bracht eenvoudig een brief van mijn zoon over." »Een brief van uw' zoon!" riep Texar uit. »Ja, van mijn zoon. Wat is daar vreemds in? Zou dat ook bij geval verboden zijn?" »Van uw zoon," vervolgde Texar, »die, als ik goed ingelicht ben, dienst genomen heeft bij de krijgsmacht der Noordelijken!
Woord Van De Dag