Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 24 mei 2025
Hij had liever gehad dat Bernard een dochter van Van den Bosch had genomen, of van een van zijn andere handelsvrienden. Zoo'n juffertje Tadingh!.... Dat zou natuurlijk ook wel geen cent hebben!.... Enfin, je moest je schikken in zulke dingen.... "Ik vind je niets aardig," zei tante. "Daar net ook al! Waarom feliciteerde je den jongen niet dadelijk?.... Jelie mannen altijd met je berekeningen!...."
Ze scheen 'n jaar of twintig te zijn. Ze zag wat bleek, haar oogen lagen diep in grijze schaduw. Haar japon was heel eenvoudig, van een roomkleurige stof met een breede ceintuur en een paar groote strikken van geel satijn. Anna sprak haar aan, op hartelijken toon met een zweem van medelijden. "Lucie, mag ik je 's even voorstellen: meneer Bandt,.... juffrouw Tadingh."
Toen mevrouw Tadingh terugkwam stond hij weer op: "Mevrouw," begon hij, "u is wel vriendelijk, maar...." Ze glimlachte nu bedaard. "Ze zal wel dadelijk komen," zei ze, en ging weer zitten en nam 't breiwerk weer op, den bril naar voren halend. "'t Is heel aardig van u, dat u ons 's op komt zoeken, meneer Bandt...."
"Nou, nou," zei Bernard, "football zult u toch wel niet mee gedaan hebben!...." "Zeker wèl, waarom niet?.... Onder ons meisjes, natuurlijk. 't Is heerlijk!" En ze gingen in dien hoek zitten praten over football. Maar Bernard keerde zich dadelijk weer naar Lucie, vertrouwelijk doorpratend: "Bent u heelemaal nooit op reis geweest, juffrouw Tadingh?"
Hij vroeg aan zijn tante: "Kent u hier een weduwe Tadingh?" "Tadingh," herhaalde ze, verwonderd, "Tadingh?.... Nee.... 'k Heb den naam wel 's hooren noemen, maar of dat hier was.... Nee...."
Bernard had mevrouw Tadingh weten over te halen om eens, bij wijze van proef, zoo'n Zondag te gaan doorbrengen bij een paar oude-jonge-juffrouwen, die aan 't zelfde laantje woonden, een paar gedistingeerd-vriendelijke, deftig-sekure dametjes van tusschen de veertig en vijftig, die op een goeden middag, na veel lieve hoofdknikken, waren komen kennis maken met die sympathieke oude dame, met wier toestand ze zoo oprecht en innig waren begaan.
En Bernard sprak haar aan, een beetje verlegen, wat beklemd; alsof hij iets verbodens deed: "Dag, juffrouw Tadingh, hoe gaat 't u?" "Dag, meneer Bandt," zei ze, vrindelijk, stilstaand en ze gaf hem een hand, een zenuwachtig-vluchtig handdrukje. "Ik herkende u vanmorgen niet dadelijk," zei hij. "Jawèl," zei ze, eenigszins verwonderd-teleurgesteld, "u groette toch?"
Maar 't beviel best, de dames waren toch zóó lief voor haar geweest, zei mevrouw Tadingh, en ze verlangde zelf naar een volgenden keer. Met innige vreugde vertelde Lucie dat aan Bernard. Ze vond 't heerlijk, dat dit gelukt was, dat ze nu onbezorgd met hem uit zou kunnen gaan, zoo'n heelen dag, zoo'n langen lichten zomerdag, met hem alleen.
"Och nee, niets bizonders.... Op die trouwpartij toen, van Emma van den Bosch, u weet wel, daar heb ik een juffrouw Tadingh ontmoet en die ben ik van morgen hier tegengekomen.... Ik dacht soms dat u haar kende...." "Nee," zei tante, nog altijd nadenkend. Ze vond 't blijkbaar gewichtig en een beetje onaangenaam, dat er iemand in Bussum woonde die Bernard interesseerde, en die zij niet kende.
Zoo kwamen daar ook twee vrouwen aanwandelen, hem tegemoet, een oude dame in 't zwart, gebogen gaand, en een jongere, een meisjesfiguur, recht-op, in teere slankheid. Bernard zag ze even aan, verstrooid, en dadelijk vaagde een half-herkennen door zijn soezend hoofd. Hij keek beter; zij keek hem ook aan en bloosde sterk. Toen zag hij dat 't Lucie Tadingh was.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek