Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 8 mei 2025
"Ik geloof," sprak Gideon Spilett, "dat wij in elk geval zullen weten wat ons te doen staat wanneer wij weder op het eiland Tabor zijn teruggekeerd, want zoo de Schotten het bezocht hebben, moeten zij noodzakelijk eenig spoor hebben achtergelaten." "Dat is zeer waarschijnlijk," antwoordde de ingenieur.
Dit was inderdaad een dringende behoefte, daar men zoo spoedig mogelijk een bericht naar het eiland Tabor moest brengen, waarin de nieuwe verblijfplaats van Ayrton werd vermeld. De Bonadventure bestond niet meer; er zouden dus minstens zes maanden verloopen, voordat een nieuw schip gereed was. De winter nu was op handen en de reis zou dus niet voor de volgende lente ondernomen kunnen worden.
"Kapitein Robert," vroeg Cyrus Smith, "wie heeft u op de gedachte gebracht om, toen gij het eiland Tabor verlaten hadt en Ayrton niet weder hadt gevonden, nog honderd mijlen noordwestelijk te stevenen?" "Mijnheer Smith," antwoordde Robert, "het was niet alleen om Ayrton te gaan zoeken, maar ook u en uw vrienden!" "Mij en mijn vrienden?" "Zeker! Op het eiland Lincoln!"
"O," zeide Pencroff, hij had dus onze Bonadventure genomen, hij had zich dus alleen gewaagd naar het eiland Tabor!...." "Om er ons bericht neer te leggen!" antwoordde Harbert. "Ik had dus wel gelijk," riep de matroos uit, "toen ik zeide, dat, zelfs na zijn dood, de kapitein ons nog een laatste weldaad zou bewijzen!"
Nu en dan kwam er een groote stormvogel of een fregatvogel binnen het bereik van het geweer en Gideon Spilett vroeg zich af of hij mogelijk niet aan een van deze hoogvliegers zijn bericht aan den New-York-Herald had toevertrouwd. Deze vogels waren de eenige wezens, welke dit gedeelte van den Oceaan, tusschen het eiland Tabor en het eiland Lincoln, schenen te bezoeken.
Harbert verliet den ingenieur niet en zag hem nu en dan aan alsof hij hem om hulp smeekte, die dezen toch niet kon verleenen. Nab en Ayrton berustten in hun lot. "Ellendig, ellendig!" herhaalde Pencroff dikwijls. "Hadden wij maar een notedopje, om ons naar het eiland Tabor te brengen! Maar niets, niets!" "Kapitein Nemo had gelijk dat hij stierf," zeide Nab eens.
"Daarom, vrienden, moeten wij de noodige maatregelen nemen," was de meening van den ingenieur, "dat ons verblijf en dat van Ayrton op het eiland Lincoln geweten wordt op het eiland Tabor."
Tweede nacht. Het eiland Tabor. Onderzoek van de kust. Het bosch wordt doorzocht. Niemand. Dieren. Planten. Een verlaten hut. "Een schipbreukeling!" riep Pencroff uit, "op eenige honderden mijlen van ons, op het eiland Tabor! O! mijnheer Cyrus, nu zult gij u toch niet meer tegen mijn reisplan verzetten!" "Neen, Pencroff," antwoordde Cyrus Smith, "en gij moet zoo spoedig mogelijk vertrekken."
Waarom deze belooningen uit de stadskas gekweten werden, wordt duidelijk uit de aanteekeningen van zekeren R. Willis, die in hetzelfde jaar als William Shakespeare geboren was en in een klein boekje, Mount Tabor, in 1639 de volgende herinnering uit zijn kindsheid medegedeeld heeft.
"Ik ben nergens over op mijn stokpaardje," zeide de zeeman, die door den tegenstand van den ingenieur knorrig was geworden, maar die hem toch niet wilde grieven. "Vergeet niet," antwoordde Cyrus Smith, "dat gij niet alleen naar het eiland Tabor kunt gaan." "Eén metgezel is voldoende." "Goed," antwoordde de ingenieur.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek