Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 9 mei 2025
Hij nam haar hand, die onrustig aan de deken plukte, in de zijne en zeide: "Dat is goed, de vrouw moet ook in stilte lijden." En onder den invloed van zijn diepe, kalme stem sloot zij de oogen en werd rustig. Doch een half uur later rees zij weer op. "Zie!" zeide zij, terwijl zij met glinsterende oogen vóór zich uit staarde. "De deuren staan wijd open! Ik wil er uit! Ik wil vliegen!
Liesje ging echter op de steenen bank zitten; het was haar, alsof hare beenen haar niet langer wilden dragen; als onbewust, staarde zij met wijd geopende oogen op de groep. "Ik weet het niet," antwoordde schouderophalend de oude dienstbode, terwijl Nelly haar gelaat met de handen bedekte en nogmaals snikkend uitriep: "Army! Almachtige God, zoo het Army eens ware!"
De man, die zich niet bewogen had vanaf het oogenblik, dat hij zijn plaats bij het graf had ingenomen, schrikte op, hief zijn hoofd op, staarde den man, die hem had toegesproken aan, deed een paar stappen en viel bewusteloos neer. »Wel Oliver,« zeide Sowerberry, terwijl zij naar huis liepen, »hoe bevalt 't je?«
Toen Beerencreutz dat zag, liet hij 't paard over aan zich zelf op den bekenden weg. Hij hief zijn oogen op en staarde hardnekkig en onafgebroken naar 't zevengesternte. Vrienden, menschenkinderen!
Na deze woorden haalde de Koning zelf het koffertje te voorschijn. Eer hij een lakei ontbood, die het zorgvuldig verpakt in Li's rijtuig zou brengen, drukte hij nogmaals op de veer, die het deksel deed openspringen, en staarde met weemoedigen blik in de leege ruimte. "Hoe lang zal het duren, eer ik mijn schatten weer terug heb," sprak hij met een zucht.
De pret van den dag was absoluut bedorven. De Groote Musicus haalde zijn schouders op, schudde zijn manen en staarde mij sprakeloos met de diepste minachting aan, de Groote Schilder en de Groote Dichter werden ineens ernstig en de jonge dames waren bang en hadden tranen in haar oogen. Nou, ik geloof dat we maar beter terug zullen gaan, zei stil de Groote Dichter.
Onwillekeurig sprak hij fluisterend, als vreesde hij, den wachtmeester te zullen wekken. »Hij lag met zijn gezicht naar den grond." »Dan is er wellicht nog leven in," zei Jakob Stargardt. Hij knielde bij den gewonde neer. Reinier opende de oogen, en staarde zijn ritmeester vlak in 't gezicht. »Laat mij sterven!" zei hij met zwakke stem, »en vervolg mij niet tot aan mijn dood!"
"Gij hebt het niet geloofd mijnheer?" zeide de gravin, terwijl zij haar fraaie kleine hand beschouwde aan welker vingeren verscheidene kostbare ringen staken: "Inderdaad, het is zonderling," vervolgde zij: "dat mijn zoon aan dit kind eene liefde toekent en haar eveneens behandelt als ware het de dochter zijner overledene gade." Alonzo sprak niet, maar staarde vóór zich.
»Terwijl ik zoo staarde, schoot mij iets vurigs voorbij mijne oogen: eene wit gloeiende stip, die met grillige flikkeringen zich door de lucht bewoog. Het moest, dacht ik, een bijzonder groote en schitterende lichtkever zijn. »Al mijn jachtlust ontwaakte in mij: want zulk een exemplaar bezat ik nog niet in mijne verzameling. Ik haalde mijn netje voor den dag, en zette behoedzaam het diertje na.
De lord staarde met opengespalkte oogen naar de gevangenen, die nog altijd stokstijf tegen hun boomen stonden, en.... opeens waren zij weg, als verzonken in den grond. "Wonderful!" fluisterde hij vol geestdrift den gebochelde toe. "Precies zooals men dat in romans leest."
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek