Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 25 juli 2025
Maar nu in 't najaar moest hij worden ingeschreven; want aangenomen zou hij worden dat stond even vast bij den professor, als het tegenovergestelde bij zijn vrouw. Op een morgen, terwijl zij zich kleedden, Abraham was juist naar school gegaan, begon de professor kalm en alsof het van zelf sprak. "Ja, nu denk ik er over om Abraham in de volgende maand bij proost Sparre te laten inschrijven."
Als hij maar niet zoo stijf geweest was zoo geharnast in zijn priesterwaardigheid, dan zou ze hem wel geholpen hebben; zij had immers die preek van proost Sparre in haar hart gegrift. Maar hij was als een groot hoog pantserschip en zij als een oud vrouwtje in een roeiboot, zij kon niet naast hem gaan liggen en hem toeroepen, dat er klippen voor den boeg lagen.
De jongen, waaraan de ouders zeer veel liefde betoonen, krijgen reeds op den eersten dag van hun leven sparre- of dennenzaden als spijs, aanvankelijk zulke, die in den krop der ouders geweekt en voor de verteering voorbereid zijn, later harde zaden; zij groeien snel en zijn spoedig zeer behendig en levendig; langer dan andere Muschvogels moeten zij echter door hunne ouders verzorgd worden, omdat hun snavel eerst na het uitvliegen een "kruisbek" wordt en zij dus vóór dien tijd niet in staat zijn om de kegels van de dennen of sparren te openen.
Hij was alles samengenomen heel blij met zijn goede verstandhouding met Proost Sparre; en hij was nu alleen nog maar bang voor den morgen, dat zijn Moeder komen zou en hem tot een oprechten biecht dwingen. Zoo dikwijls stelde hij zich dat voor, dat hij haar als 't ware binnen zag komen. En wat moest hij haar antwoorden?
De gasten, waaraan de uitnoodiging gericht was om te komen: "na afloop van de godsdienstoefening" liepen rond in den tuin en buiten op de markt, of ze zaten zich in de kamers te vervelen, met allerlei heilwenschen aan het adres van Proost Sparre, die nooit het einde kon vinden. 't Was over half vier eer men eindelijk aan tafel kwam in de groote kamer.
Maar Sparre nam aan wat de leerlingen gaven, als ze het maar behoorlijk van buiten kenden. Daarom moest hij ook die wonderbaarlijke kennis hebben van al de oude en de nieuwe uitgaven, zoodat hij ieder vragen kon en op gleê helpen met het antwoord. Door over het verschil te spreken tusschen de oude en de nieuwe uitgaven dacht de Proost aan een ongelukkigen aannemeling, dien hij dit jaar had.
Maar Abraham en Marius wandelden arm in arm en zagen van uit de hoogte op dat alles neer; nu en dan hief Abraham zijn gebalde vuist op tegen de vreedzame woning van Proost Sparre, waar hij wist, dat de telegrafist zijn vroeger geliefde een bezoek bracht. 's Avonds was Marius bij Abraham gevraagd, de professor en zijn vrouw hadden gasten.
Hoog, op den bergtop, rijst de kleine kluis, Uit groenend hout en mossig riet geboren; Door sparre en lorke vaart een zacht geruisch, En wie daar zingen, doen een loflied hooren; Vrij dartelt om de hut de vale muis, Het dal ligt in den gloed der zon te gloren, Maar in de grauwe pij, voor ’t houten kruis, Ligt de eenzame, in geprevel als verloren.
"Inschrijven?...... bij Sparre?...... wat in de wereld zeg je toch?" Mevrouw Wenche keerde zich haastig op haar stoel om; zij zat voor den spiegel haar lang haar op te maken. "Voor 't aannemen, kind." "Je denkt er zeker niet aan, dat we aldoor afgesproken hebben, dat Abraham niet aangenomen zal worden." "Afgesproken? Neen Wenche, dat hebben we nooit."
't Was hem alsof hij zelf groeide door 't meê dragen van dat noodlottig geheim; en als hij haar op straat tegenkwam het was een van de volwassen dochters van Proost Sparre dan zag hij haar met zijn groote, bruine oogen half verwijtend, half met een uitdrukking van geheimzinnig mede-weten aan. Marius kwam op een middag om zijn werk te maken.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek