Bijgewerkt: 12 mei 2025

Men koos een van de Falklandseilanden, het eiland Keppel, om daar een post te vestigen, waarheen men de Vuurlanders, die geneigd schenen het Christendom aan te nemen, zou overbrengen om verder hunne opvoeding te voltooien.

Maar ik scheide van al die akelige dingen af, breng dezen op de post, en ga naar buiten wandelen. Toulouse, 5 Augustus.

~Dwingen~ zegt, dat zulks door dwang, door geweld van anderen geschiedt; de gedwongene moet tegen zijn zin doen, wat van hem geëischt wordt. De vijand wilde den schildwacht ~dwingen~ de wapens af te geven, maar de brave soldaat liet zich liever doodschieten dan zijn post ontrouw te worden.

Mijn tolk, die ook zulk een post als ideaal zich voor oogen had gesteld, zou eigenlijk vandaag rustdag hebben willen houden, daar een vroom Samoaan des Zondags alleen zijn huis mag verlaten, om ter kerk te gaan en van 's morgens tot 's avonds in den bijbel moet lezen. Doch dit hielp hem bij mij niet hoewel ik toch 's middags rust liet houden, toen ik het dorp Sioeme had bereikt.

Te Cochabamba bestaat een allerzonderlingste gewoonte onder de schildwachten, die er 's nachts op post staan. Den geheelen nacht door hooren de menschen, die in de buurt wonen, dat eentonige geroep, dat even geregeld terugkeert als het slaan van een uurwerk. Voor menschen, die steeds op nieuwe sensaties belust zijn, is het bepaald een buitenkansje.

Want om drie uur sluit de post alweer; een uur later vertrekt de trein, maar nu hij voortdurend moet klimmen, doet hij meer dan een uur langer over het traject dan 's morgens.

Misschien zou hij notaris worden, "althans, zoo geen gemeen sujet met den post ging strijken."

Hij had Tom gekocht met het oogmerk om hem tot eene soort van opzichter te maken, wien hij zijne zaken kon toevertrouwen, wanneer hij zelf nu en dan afwezig moest zijn; en naar zijn begrip was hardheid het eerste, tweede en derde vereischte voor zulk een post.

Christiaan Willem Hendrik van der Post werd op 26 Maart 1856 te Leiden, Holland, geboren. In 1859 kwamen zijn vader en moeder met hun drie-jarige zoon naar Zuid-Afrika, en nadat zij een tijdlang aan de Kaap hadden vertoefd, ging zijn vader naar Montagu als bank-bestierder.

Een uur of drie nadat dit alles gesproken was, liep Frits Sahlmann, die bengel, door de straten der goede stad Stavenhagen en riep: "Zij komen, zij komen!" Hij had op den molenberg al twee uren op post gestaan, en mijnheer de baljuw had in dien tijd wel zeven maal hem gescheld en was op 't laatst van knorrigheid naar mijne moeder gegaan. "Zij komen!" riep de bengel.