Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 20 juli 2025
Zij heeft haar toestemming gegeven, bijna zonder dat men haar daarom heeft behoeven te vragen. "Hij mag vrij in de kerk gaan," zegt ze. "Ik heb twintig jaar op hem gewacht, maar hij zal vrij in de kerk mogen gaan." Spoedig verschijnt Falco met donna Micaela hand in hand. Passafiore en Biagio volgen. Falco loopt gebogen, men ziet dat hij oud en zwak is.
Zij beiden, Passafiore en Biagio, zullen waken dat niemand merkt, dat Falco niet meer dezelfde is, die hij was. Eindelijk is Falco's krans klaar, hij hangt dien aan zijn geweer en gaat naar de beide anderen. Alle drie treden nu uit de steengroeve en nemen in de naastbijzijnde boerderij paarden, om zoo vlug mogelijk op den top van den Mongibello te komen.
Ik vrees dat de groote Mongibello den spot met hem zal drijven." De twee bandieten zien elkaar uitvorschend aan. "Ware het slechts hoogmoed," zegt Passafiore. Maar nu wenden zij gelijktijdig hun oogen af en wagen het niet iets meer te zeggen. Dezelfde gedachte, dezelfde vrees heeft zich van hen meester gemaakt. Falco staat op het punt krankzinnig te worden, soms is hij reeds uren lang waanzinnig.
"Nu kan de signora toch niet meer bang zijn." Maar daar zij niet ophoudt met schreien, zegt hij: "Signora, ik ben Passafiore. Ik breng u een boodschap van Falco. Hij wil uw spoorweg niet meer vernielen." "Zijt gij gekomen om mij te bespotten?" zegt zij. Somber antwoordt de man haar: "Ware het slechts scherts. Mijn God, indien Falco slechts was, die hij geweest is."
Ga naar haar om te vragen of zij mij verlof wil geven dat ik voorbij haar naar de kerk mag gaan. Geeft zij haar toestemming, dan zal ik aan het beeld gelooven en hem bidden om redding." "Nu?" vroeg donna Micaela. "Ik ben bij de oude Catherina geweest en zij heeft haar toestemming gegeven. Hij mag in de kerk gaan, zonder dat ik hem dood," zei zij. Passafiore wringt zijn handen in wanhoop.
Biagio en Passafiore, zijn neef, wagen het niet zich te vertoonen. Ze liggen verborgen in een grot, tot alles gereed is. Ze lachen luidkeels, want zooveel jammerklachten als Falco nu uit, hebben niet in de steengroeve weerklonken, sedert ongelukkige krijgsgevangenen daar aan den arbeid waren. Maar Biagio ziet op naar den grooten Etna, die gloeit in den zonsondergang.
Hij is gebroken en vernietigd! Bijna wekt hij haar medelijden op. "Hij helpt mij," zegt hij luid tot Passafiore en Biagio. "Hij heeft beloofd mij bij te staan." De roovers wilden gaan, maar Falco is zoo gelukkig dat hij eerst met hen over zijn geluk wil spreken. "Ik gevoel geen gesuis meer in mijn hoofd, geen onrust meer, neen, niets meer. Hij helpt mij."
Het gelukte Passafiore donna Micaela te ontroeren. Plotseling begreep zij hoe de oude roover in de steengroeve moest lijden. Zij ziet hem wachten op den waanzin. Zij denkt er aan hoe trotsch hij geweest is en hoe gebroken en vernietigd hij nu is. Neen, neen, geen mensch mag zoo lijden, dat is te veel, te veel. "Passafiore," barst zij uit, "zeg, wat je wenscht. Ik zal doen, wat ik kan.
Haar vertrouwen in het beeld is zóó groot, dat zij, als een onderworpen, gehoorzaam kind, stil antwoordt: "Passafiore, ik zal je volgen." En zij volgt hem als in slaap. Geen oogenblik aarzelt ze om hem naar den Etna te volgen. Ze aarzelt niet de steile berghelling naar de steengroeve te beklimmen.
Zijn gansche leven heeft hij verlangd in de steengroeve bij Falco te leven. Al zijn neven waren bij hem, zijn geheele familie was bij hem. Maar de pastoor had zich voorgenomen, dat Passafiore niet naar Falco zou gaan, en liet hem tot kleermaker opleiden, denk eens aan, tot kleermaker! De pastoor sprak met hem, en zei, dat het zulk een vreeselijke zonde was te leven zooals Falco.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek