Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 1 juli 2025
Geef die dingen maar aan dien man; hij zal er zoo voorzichtig mee omgaan alsof het eieren waren." Miss Ophelia liet zich met een wanhopig gezicht al hare schatten afnemen, en was zeer blijde toen zij er behouden mede in het rijtuig zat. "Waar is Tom?" zeide Eva. "Hij zit achterop, poesje.
"Nu, in allen gevalle wil ik dit, en dit, en dit, zelve dragen," zeide Ophelia, drie doozen en een reiszakje uitzoekende. "Maar lieve Miss Vermont, gij moet hier niet doen alsof gij in de Groene Bergen waart. Gij moet ten minste iets van onze zuidelijke manieren overnemen en u zelve niet zoo bevrachten. Men zou u voor een kamenier houden.
"Het is heel aardig," antwoordde Ophelia afstappende, "hoewel het mij wel wat ouderwetsch en heidensch voorkomt." Tom stapte van het rijtuig en zag met stil maar innig genot om zich heen.
Een vroolijk gelach klonk van het binnenplein door de zijden gordijnen der galerij. St. Clare lichtte de gordijn op en begon insgelijks te lachen. "Wat is het?" vroeg Ophelia, naar de deur komende. Daar zat Tom op eene bank, met jasmijnen in al zijne knoopsgaten gestoken, terwijl Eva, vroolijk lachende, hem nog een krans van rozen om den hals hing, en toen nog lachende op zijne knie sprong.
Ik heb dit kind zien slaag geven met pook, tang of aschschop, wat maar het eerst ter hand kwam, en daar zij aan die manier van doen gewoon is, zal uw "slaag geven" tamelijk krachtig moeten zijn, om veel indruk te maken." "Wat is er dan aan te doen?" vroeg Ophelia. "Daar hebt gij een ernstige vraag opgeworpen, die ik wel wenschte door u beantwoord te zien," antwoordde St. Clare.
"Ik zou zeggen," antwoordde Ophelia, "dat hij berouw moest hebben en nu beginnen." "Altijd practisch en op den man af!" zeide St. Clare, terwijl zich een glimlach op zijn gezicht begon te vertoonen. "Gij laat mij nooit tijd tot algemeene bespiegelingen, Nicht; gij brengt mij altijd vlak voor het werkelijk tegenwoordige; gij hebt eene soort van eeuwig nu, dat u altijd voor den geest is."
"Wat scheelt er aan met Prue?" "Prue komt niet meer," antwoordde de andere vrouw geheimzinnig. "Waarom niet?" zeide Dina. "Zij is niet dood, is ze?" "Dat weten wij niet recht. Zij is in den kelder," antwoordde de vrouw met een blik naar Ophelia, Nadat Ophelia beschuitjes had genomen, ging Dina met de vrouw mede naar de deur. "Wat is er toch met Prue?" zeide zij.
Toen zij dat met woeste droefheid uitriep, kwam er weder een blos op St. Clare's marmerwitte wangen, en sprongen de eerste tranen, die hij sedert Eva's dood had geschreid, uit zijne oogen. "Sta op, kind," zeide Ophelia met meer zachtheid in hare stem. "Huil zoo niet. Miss Eva is naar den hemel gegaan. Zij is nu een engel!"
Ik heb te veel, en het maakt mijn hoofd heet. En bovendien wilde ik er wat van weggeven." Ophelia kwam met eene schaar. "Pas op dat gij het niet ontsiert," zeide St.-Clare. "Knip van onderen weg, waar het niet te zien zal zijn. Ik ben grootsch op Eva's krullen." "O, Papa!" zeide Eva treurig.
"Indien gij dat alles wist," zeide Ophelia, "waarom hebt gij het niet gedaan?" "Och, omdat ik alleen die soort menschlievendheid heb, die daarin bestaat, dat men op de sofa liggende, de kerk en de geestelijken verwenscht, omdat zij geene belijders en martelaren zijn. Men kan zeer gemakkelijk zien, weet ge, dat anderen martelaren behoorden te wezen."
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek