United States or Bhutan ? Vote for the TOP Country of the Week !
Maar voort te leven, dag aan dag te slijten in een lage, verachte, bittere, kwellende dienstbaarheid, waaronder elke zenuw verslapt en ontstemt, elk gevoelsvermogen langzamerhand verdoofd wordt dat lange, verterende martelaarschap van het hart, dat langzame, dagelijksche wegbloeden van het innerlijke leven, droppel voor droppel en uur op uur dit is de ware, doorzoekende proef van wat een mensch, hetzij man of vrouw, in zijn binnenste bezit.
Blz. 5 Heil Tyrus!: Heil U Tyrus! Uwen Wijzen heil. Hun naam hebben zy mij in 't hart gedolven. En bij hun zee zich een tweede verworven: mijn oog dat van tranen overvloeit. Blz. 164 laisser entrevoir sa pensée: het laten doorschemeren van zijn gedachte. Blz. 168 "Absicht", die "verstimmt": bedoeling die ontstemt.
Niets ontstemt de menschen meer dan dat ontkennen tegen alle bewijzen in. Tegenover hen die voor hun schuld uitkomen is men altijd welwillend gezind. Ik zelf, bijvoorbeeld, wil u met pleizier een rijksdaalder geven, als gij me zegt hoe de zaak zich toegedragen heeft. Ge zult eens zien wat gij met dat geld in eene gevangenis doen kunt tot veraangenaming van uw lot.
Maar de piano wordt niet beter van dat ongebruikt staan; zouden niet een paar van uw meisjes er nu en dan eens op willen studeeren, alleen maar om te zorgen, dat zij niet ontstemt?" Bets ging een stapje vooruit en bedwong met alle macht de sterke verzoeking in haar handen te klappen; de gedachte op dat prachtig instrument te mogen spelen, deed haar een oogenblik haar adem inhouden.
Gij laat mij alleen iets zien, dat mijn verlangen, om haar naam te vernemen, nog meer moet prikkelen. Zeg mij, wie zij is!" Het antwoord, dat volgt, doet hem ontstellen en ontstemt hem tevens. "Zij is," zegt Oliver langzaam, "het eenige wezen op aarde, dat Alva liefheeft!" "Neen, neen, dat wil ik niet gelooven," brengt Chester met moeite uit. "Gij moet!
Zooals wanneer opeens de zonneschijn Door ’t zwart der breede wolken heen komt breken, En schittert in de tranen, die er leken Van blad en bloem, als vloeiend kristallijn, Zoó, dat het weenen lachen schijnt te zijn: Zoo is, wat mij ontstemt, opeens geweken, Mathilde! ontsluit úw mond zich om te spreken, En doolt een glimlach om uw lippen, fijn:
BIANCA: Wees niet bevreesd: ons welbeminde gast Zal zelf zijn plaats en uur weten te kiezen; Nu is 't dat uur niet. Gij ontstemt hem slechts Met uw lomp dringen. GUIDO: Eerzame Simone, Een andren keer. Vanavond ben 'k tevreden Met de zachte muziek van Bianca's stem, Die, als zij spreekt, de te verliefde lucht Bekoort en aardes wanklen kring rondom Haar schoonheid vastlegt. SIMONE: Vlei haar niet.
Dezen Pythagorischen zielevrede, deze diepe, ongestoorde gemoedsrust, aanschouw ik dagelijks in mijne Sappho, en ik tracht onophoudelijk ze ook tot mijn eigendom te maken. De strijd valt soms onbegrijpelijk zwaar, daar het noodlot met zijne ruwe grepen maar al te dikwijls de snaren van het speeltuig mijns harten ontstemt. Maar nu ben ik kalm en rustig!
’t Is alsof die stemmig behangen kamer, met de fraai gesneden eikenhouten meubels hem ontstemt, alsof dat sierlijke, gemakkelijk ingericht vertrek hem onaangenaam aandoet, want om zijn mond speelt eensklaps een pijnlijk droevige trek en zijn wenkbrauwen fronsen zich merkbaar terwijl hij enkele seconden de oogleden sluit.