United States or Solomon Islands ? Vote for the TOP Country of the Week !
De oudste dochter wreef met een achtelooze houding het slijk van den rand harer mantille; de jongste dochter snikte nog steeds; de moeder had het hoofd van 't kind in beide handen genomen en bedekte het met kussen, fluisterend zeggende: "Wees stil, mijn schatje, 't is niets; ween niet, uw vader zou boos worden." "Neen," riep de vader; "integendeel, schrei en snik, dat is goed."
Dit had de sindaco voorgesteld en de gemeenteraad had het voorstel aangenomen. Toen donna Elisa hoorde, wat er plaats greep, wierp zij een mantille en een sluier om en spoedde zich naar de Santa Lucia met even groote haast als waarmee men ijlt naar het huis, waar een stervende ligt. Hoe zou het nu met de blinden gaan? dacht donna Elisa.
Haar kleed was van een lichtgrijze kleur, en een kleine mantille van zware witte zijde met zwanedonzen rand rustte met veel kieschheid op hare lage en netgevormde schouders. Waarlijk, dit was het gelaat, het oog, de houding, noch het gewaad van eene jonkvrouw, die gezegd werd ziek te zijn naar de maraboes van juffrouw Kegge en te smachten naar een concertavond.
Zij droeg een zwart damasten kleed, een mantille van dezelfde stof en een wit krippen hoed. Haar witte handschoenen toonden de fijnheid harer hand, die met den chineeschen ivoren steel van een parasol speelde; haar zijden laarsje verried de kleinheid van haar voet. Haar geheel toilet ademde een jeugdigen geur, die den voorbijganger als doordrong. De man was dezelfde gebleven.
Is het hier? zeide zij en met een sprong was zij van 't paard. Zij deed haar mantille af, wierp die aan haar voeten en bleef onbeweeglijk, een vuist op de heup, mij strak aanziende. Je wilt me dooden, dat zie ik wel, zeide zij; het staat geschreven, maar je zult me niet doen zwichten. Ik bid je, zeide ik, wees verstandig. Luister naar me, het verleden is geheel vergeten.
Zij wierp mij een blik toe alsof ze mij herkende, maar zeide op gelaten toon: Vooruit maar. Waar is mijn mantille? Zij deed die over het hoofd zoodat slechts een van haar groote oogen te zien kwam en volgde mijn beide mannen, gedwee als een lam. Toen wij in het wachthuis kwamen, zeide de wachtmeester dat het een ernstig geval was en dat zij naar de gevangenis moest.
Eva zou het begrijpen. Eva met haar Parijschen hoed en mantille, maakte in de voorkamer van den zeer eenvoudigen oud-kapitein, en tegenover die mama in een vieze zwarte jas, en de sterk met rood gemonteerde muts een contrast, waarmee ze zelve bijna verlegen werd. Papa was op 't oogenblik dat hij geroepen werd juist in zijn achterschuurtje aan 't blokjes zagen.
De oudste dochter verscheen op den drempel. Zij droeg grove mansschoenen met slijk overdekt, die tot aan haar roode enkels was gespat, en een oude gescheurde mantille, die ze niet gedragen had, toen Marius haar vóór een uur had gezien, maar die zij waarschijnlijk aan de deur had nedergelegd, om te meer medelijden te verwekken, en bij 't heengaan weder omgedaan had.
Anderhalf uur vroeger had mevrouw De Huibert, uitgelokt door den heerlijken zomernacht, eene dunne kanten mantille over het laag uitgesneden zilvergrijze kleedje geworpen en besloot zij, daar de geheele familie De Milde den avond te Scheveningen doorbracht, eene wandeling te maken.
Ik sloeg Marie eene kleine wandeling voor. "Si mademoiselle veut me permettre?" "Oui, ma chère." Terwijl het lieve kind mantille en hoed en parasol haalde, maakte de gade van den onbekenden Staatsraad mademoiselle een compliment over hare opvoeding: "elle avait si bien apprivoisée Marie ..." Ik heb een lastig zwak voor een Hollander onzer dagen: onverdiend toegezwaaide lof maakt mij kregel.
Woord Van De Dag