Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 8 juli 2025
Er was niets in haar oogen dan dat felle, laaiende groen, dat peilloos leek, een onmeetbaarheid van licht, groen licht, vlammend licht, alsof het lichaam oneindig, alsof de oog-openingen grenzen waren van een tot in de ruimte voortbarnenden lichtkolk.
Met zijn moker vermorselt hij het ondier den schedel, wankelt nog negen schreden door de dampen van gif, en valt. Zwart wordt de zon en de aarde zinkt in de zee. Van den hemel vallen de schitterende sterren, en in den donkeren top van den wereldboom loeien de laaiende vlammen. Wat is er met menschen, wat is er met goden? Ver van de zon af, aan Doodenstrand, zie ik een zaal.
Welk eene verandering met de doffe, lijdzame houding der vorige dagen, toen elke beweging hem te veel was en zij op haar belangstellend vragen nauwelijks een woord ten antwoord kreeg. Eene doffe woede maakte zich van de jonge vrouw meester, één ding stond vast, zij moest de vonk van geluk in zijne oogen dooven, eer die uitsloeg tot eene laaiende vlam, want die te zien zou haar dood zijn.
Twee meisjes-studenten, die tegen dien tijd hare studie voleindigd zullen hebben, hebben zich reeds beschikbaar gesteld, om op eigen kosten de reis daarheen te maken. Als het enthusiasme, zooals dat thans is gewekt, laaiende blijft, dan zal het plan zeker gelukken.
Moe en heel hongerig bespeurden de goden een kudde ossen en doodden een van de beesten, en een vuur ontstoken hebbende, gingen zij er bij zitten terwijl zij wachtten totdat het vleesch gaar was. Tot hun verbazing echter bleef, trots de laaiende vlammen, het stuk volkomen rauw.
Nauwlijks konden zij zien: de laaiende vuren der ovens hadden hun de knippende oogleden geschroeid en de wimpers verbrand, gebogen waren hunne schouders, misvormd hunne armen en handen en voeten en het zware werk scheen hen als langzaam op te vreten, als om hen langer te doen lijden in het leven, dat geen dadelijke, weldadige dood deed eindigen.
Ik zal het lied zingen der kameraadschap, Ik zal aantoonen wat enkel en ten slotte de menschen moet bijeenbrengen, Ik geloof zij zullen hun eigen ideaal van sterke liefde hebben, zoo als dat nu reeds in mij leeft, Aldus zal ik hoog laten opvlammen uit mijn ziel de laaiende vuren die mij dreigden te verteren, Ik zal deze vuren, die te lang smeulden, vrij-geven, Ik zal hen vrijelijk laten woelen, Ik zal schrijven het evangelium-gedicht van kameraden en van liefde, Want wie beter dan ik verstaat de liefde met al haar verdriet en haar vreugd?
~Branden~ zegt dit vooral met de bijgedachte, dat er tevens warmte ontwikkeld wordt; dus ook fig.: ~brandend~ heet. ~Flikkeren~ ziet op het heen en weer bewegen van de vlam; zijn de vlammen zeer groot en hoog, dan spreekt men van ~laaien~: een ~laaiende~ brand; ~gloeien~ is vurig, maar zonder vlam lichten, ook als het niet van vuur afkomstig is; soms ziet het op het pijnlijk warmtegevoel: een ~gloeiend~ voorhoofd. ~Glimmen~ is zwak gloeien: ~glimmende~ kolen, een ~glim~worm.
Lezer, het was geen angst voor de onafzienbare reeksen pannen, die mij deed opschrikken; veeleer was het een laaiende hoop, de hoop die dubbel machtiglijk opwelt, wanneer er al geen verwachting op uitkomst meer bestond. Wild drong ik door den nevel van vet en stoomwalm, en riep uit: »Wie sprak daar?« Het was een onoogelijk, klein mannetje, dat zeide: »Ikke!«
Zelfs de achtergrond stemt tot kalmte; in plaats van laaiende lichtwolken en opwasemende zonneschijndampen vinden we een vredig landschap met vriendelijk uitzicht op de bergstad. De aandoening van grootheid, forschheid, uitgelatenheid en opwinding heeft plaats gemaakt voor stille ernst en innigheid. Er is over den teekenaar een zachtheid gekomen en eene mildheid, die ons weemoedig stemmen.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek