Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 5 mei 2025
Misschien weten mijne lezers de vertelling, die er van hem in omloop is, dat hij eenmaal aan een arm soldaat, die over zich zelven en zijne drie jonge dochters in de uiterste verlegenheid was, eene zoo welgevulde goudbeurs beschikte, dat de vader niet alleen overvloed voor zijn gansche leven had, maar ook zijne dochters, bij haar huwelijk, met een' kostelijken bruidschat kon uitzetten.
Wat het gebruik betreft, om den Heilige zijne schoenen te brengen, dit zal ontstaan zijn uit de overlevering, dat de goudbeurs, welke hij den berooiden soldaat toewierp, juist in deszelfs schoenen gevallen is, die voor het bed stonden.
"Gij spreekt geen woord over al wat er dezen nacht is voorgevallen," beet hem de Fiskaal in 't oor: "of het zal u duur te staan komen." "Wilt gij het geld voor de verbeurde boete?" zeide de Jonker halfluid, terwijl hij lachende een goudbeurs voor den dag haalde: "doch er zijn er meer, die haar verbeurd hebben, door op de bijeenk...."
Laat mij u een voorbeeld geven . In uw opstel Gedachte, Kunst, Socialisme schrijft gij: "Liefdadigheid is in zekeren zin tegenovergesteld aan socialisme, want de in purpere zijde gekleede edelman, die zijn goudbeurs aan een troep bedelaars toewerpt, vermeerdert daardoor nog het aspekt en het wezen van zijn hooge en ongemeenzame rijkheid en gelukkigheid, terwijl de vermeerdering van het geluk der misdeelden exceptioneel en accidenteel is, in plaats van konstant, reglementair en principiëel.
"Ik ben rijker," zeide Gurth, ze in den zak stekende, "dan ooit eenig zwijnenhoeder of lijfeigene, vóór mij." "Breng deze goudbeurs naar Ashby," vervolgde zijn meester, "zoek Izaäk den Jood van York op, en laat hij zich daaruit betalen voor het paard en de wapens, die hij mij door zijn krediet verschaft heeft." "Neen, bij St. Dunstan!" hernam Gurth, "dat doe ik niet."
"Welnu!" zeide Arkel, een goudbeurs uithalende: "haast u: er is weinig tijds over, en zoo ik thans het geheim niet weet, zal het mij niet baten." "Ziehier," zeide de kokeler, de beurs aannemende, "den brief, waarmede Bianca di Salerno haar zoon aan Carlo della Scala vertrouwde: en hier den ring, dien Aylva aan zijn echtgenoote schonk. Het overige is Reinout bekend."
ADRIANA. Spreek, man, 'k begrijp u niet. DROMIO VAN SYRACUSE. En ik begrijp alleen, dat hem een rakker greep. ADRIANA. Gegrepen? spreek! wie heeft hem dan verklaagd? DROMIO VAN SYRACUSE. 'k Weet niet, op welke klacht hij in hecht'nis is gebracht, Maar die het deed, was in een buffelleêren dracht. Wilt gij het losgeld sturen, de goudbeurs uit zijn kist? ADRIANA. Ga 't halen, zuster.
Zoo handelde hij dan ook met die goudbeurs, waarvan boven gesproken is: daar hij aan het huis van den soldaat kwam, terwijl alles in diepe rust was, het kostbare geschenk, als een andere PLUTUS, door het vengster wierp en op staanden voet zich verwijderde. Intusschen mislukte het hem hier zoowel als elders, om van zijn goeddoen een geheim te maken.
"Er was een man," zeide hij, "die, vroeg op den weg zijnde, aldaar een goudbeurs vond." "Maar, vader," zei de knaap: "de man, die de beurs verloren had, was dan toch nog vroeger op geweest." Een Spanjaard, door Zuid-Amerika reizende, ontmoette op een afgelegen plaats een Indiaan, die, even als hij, te paard was gezeten.
Hij wierp dus Mandane een beurs met goud toe, die zijn broeder hem bij het afscheid gegeven had, en gebood den voerman zoo snel mogelijk door te rijden. In wilde vaart sleepten de muildieren het voertuig voort. Mandane schopte de goudbeurs weg, liep den wagen na en klemde er zich aan vast. Een der raderen vatte haar kleed en rukte haar neder.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek