Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 23 juli 2025
Ze telde de cijfers op en trok ze af, het bleef een even getal. Zij zou dus een zoon baren. Den volgenden dag telde zij weer opnieuw. "Misschien heb ik mij gisteren vergist," zei ze. Toen Falco geboren werd, genoot zijn moeder zooveel eer, dat ze hem om die reden meer beminde dan haar andere kinderen. Als de vader binnenkwam om naar het kind te zien, nam hij zijn muts af en boog diep.
Biagio en Passafiore, zijn neef, wagen het niet zich te vertoonen. Ze liggen verborgen in een grot, tot alles gereed is. Ze lachen luidkeels, want zooveel jammerklachten als Falco nu uit, hebben niet in de steengroeve weerklonken, sedert ongelukkige krijgsgevangenen daar aan den arbeid waren. Maar Biagio ziet op naar den grooten Etna, die gloeit in den zonsondergang.
Men denkt aan de zestien moorden die Falco Falcone begaan heeft, en men verhaalt van zijn plunderingen en rooftochten. Er is een verhaal, dat de menschen meer dan alle andere verschrikt. Toen Falco van de galeien kwam, woonde hij in de bosschen en grotten op den Etna of in de steengroeve bij Diamante. Spoedig had hij een groote bende om zich verzameld. Hij werd een groote rooverheld.
Het was zoo veel, dat het voor ons allen genoeg was. Ik ben gelukkig geweest, sedert Pepa dezen dienst had. Nu heb ik een onbezorgden ouden dag, dacht ik. "Maar den vorigen Maandag kwam Pepa weenend thuis. "Signora Gasparo had haar weggejaagd." "Wat had Pepa gedaan?" vroeg Nino, die na Falco de oudste was. "Signora Gasparo beschuldigde Pepa brood gestolen te hebben.
Daarna zeiden ze den derden gevangene dat hij hen moest bijstaan. Hij wilde niet, omdat zijn straftijd bijna om was. "Dan dooden we je!" dreigden ze hem, toen gaf hij toe. Maar de soldaat van de wacht stond met een geladen geweer tegenover hen. Falco en Biagio sprongen, geboeid als ze waren met de ketenen aan hun voeten, op hem toe, en zij sloegen hem met hun spade.
Zoo groot als daar op Mongibello's top heeft hij zich nooit tevoren gevoeld. Maar op dezen feestdag wil Falco niet werken. Den volgenden dag, zegt hij, zal hij aan den arbeid beginnen om den Mongibello te bevrijden van den spoorweg. Er ligt een eenzame landhoeve op den weg van Paterno naar Aderno. Die is vrij groot, de eigenares daarvan is een weduwe, donna Silvia, die vele sterke zonen heeft.
Toch wordt de krans steeds grooter, en kronkelt als een slang om Falco's voeten en beenen. Falco vloekt alsof het de ijzeren boeien waren, die eens vastgeklonken werden aan zijn voeten. En hij klaagt luider als hij zich prikt aan een doorn, of brandt aan een netel, dan hij gedaan heeft, toen de zweep van den opzichter der galeien zijn rug geeselde.
Zij beiden, Passafiore en Biagio, zullen waken dat niemand merkt, dat Falco niet meer dezelfde is, die hij was. Eindelijk is Falco's krans klaar, hij hangt dien aan zijn geweer en gaat naar de beide anderen. Alle drie treden nu uit de steengroeve en nemen in de naastbijzijnde boerderij paarden, om zoo vlug mogelijk op den top van den Mongibello te komen.
De vrouw heeft nooit haar post aan het raam verlaten. Nooit ging iemand naar de kerk van San Pasquale, of hij zag haar wraakzuchtige oogen achter de ruiten schitteren. Heeft iemand haar ooit slapend gezien, heeft iemand haar ooit zien werken? Zij kon niets anders doen dan wachten op den moordenaar van haar man. Als men dit hoort, groeit de vrees. Falco heeft geluk, denkt men.
Hij trok naar Rome, toen Umberto en Margherita hun zilveren bruiloft vierden. Men denkt er aan en beeft. "Falco is bemind en machtig," zeggen de arbeiders. "Men aanbidt Falco, hij kan doen wat hij wil."
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek