Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 16 juli 2025
Des avonds, na geloopen en gesprongen, gedarteld en op het gras gegeten te hebben, keert men naar de stad terug om den "cramignon" te dansen, dien waalschen rondedans, die zich, als een reusachtige slang, eindeloos verlengt en gansche straten en buurten vult, als de keten der dansers, die elkaar bij de hand houden, telkens grooter en grooter wordt.
Ze kwamen hun hoeve binnen rijden: een paar groote wagens, die alleen met een paar hoopen vodden schenen geladen te zijn, en door ellendige, uitgehongerde paarden werden getrokken; en met de wagens kwamen lange, magere mannen, met gezichten vol schrammen en litteekens, leelijke vrouwen met geel vel, en een eindeloos aantal kinderen met zwarte oogen, die overal rondsprongen, en om alles bedelden, wat ze zagen.
En grauw over het weiland, dat zich nevens den weg schijnbaar eindeloos uitstrekt. Niets dan heel een wereld van doffe grauwheid. Slechts de vaart langs den weg trekt door al het grauw een spoor van zwart. Daar boven de vaart is het zwart en hier in den kuil is het zwart. En al het andere is grauw. In de verte komt door den donkeren mist heen een nog donkerder nevel over den weg aankronkelen.
En daarna wacht men, lang, eindeloos lang. Te zien is niets meer en wat er eigenlijk gebeurt is iets geheimzinnigs, iets alleen voor ingewijden.... Want de halzen rekken zich en de bincoles willen kijken, maar te vergeefs.... En men loopt in het rond door de kerk; de Pauselijke gardes ook loopen wat rond, zacht glimlachende pratende....
Ongeveer een jaar geleden, kwam de turksche regeering op de gedachte, dat zij haar leveranciers eigenlijk evenmin behoefde te betalen als haar ambtenaren. Een der eersten, verbitterd over een eindeloos uitstel, verloor zijn geduld, en verklaarde dat hij geen zak kolen meer zou leveren, zoolang zijne rekening niet betaald was.
Den 25sten, wierd al het goed aan boord van het schip gebragt. Ik ontfing eindeloos veel geschenken van alle de lieden, met welken ik eenige vriendschap gehad had. Myn voorraad van allerleije zoort zoude voldoende voor my geweest zyn, om 'er den aardbol mede rond te reizen.
Wij naderden nu snel de Noordkaap. Een vreemd, onzeker schijnsel wierp over de rotsen wisselende tinten van rood, groen en oranje. Links van ons hadden we nu steeds het eindeloos oppervlak der zee; ter rechterzijde korte, wonderlijk puntige, spookachtige bergketens, als getuigen van de worsteling eener onrustige natuur in doodstrijd.
Heer, zeide hij; ik zie niets dan den weg zich strekken, eindeloos.... Heb je niet vergeten rechts in te slaan, bij den vijftienden mijlpaal? Neen, heer, bij den vijftienden mijlpaal ben ik rechts ingeslagen: ge sluimerdet toen even, geloof ik.... Rijd dan maar door.... Hij reed door. Geen eind kwam er aan den weg.
Ik heb een of twee wonderlijke winterholen van Mooween gevonden, en ben zijn spoor eindeloos, mijlen ver door de sneeuw gevolgd, als hij uit een hibernacalum verdreven was en een ander zocht in afgelegen wijkplaatsen, terwijl hij een spoor zonder einde maakte, met de duidelijke bedoeling elken jager uit te putten die zou trachten hem te volgen.
Hij heeft een onuitstaanbaar humeur, omdat hij den oceaan zich eindeloos ver vóór zich ziet uitstrekken. Hij haalt op mijne woorden de schouders op. "Wij krijgen storm", zeg ik, de hand naar den gezichteinder uitstekende; "die wolken dalen op de zee neder als om haar te verpletteren!" Algemeene stilte. De wind zwijgt. De natuur ziet er uit als een doode en ademt niet meer.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek