Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 23 mei 2025
»Gij hebt gelijk, miss Campbell," antwoordde Olivier Sinclair, »en ongetwijfeld heeft Walter Scott, wanneer hij zijn beelden in dat dichterlijk verleden der Schotsche Hooglanden zocht, aan het paleis van Fingal gedacht."
Een Neger-jager bezorgde my echter een kleine kano, waar mede ik my by den jongen en ongelukkigen CAMPBELL vervoegde, dien ik voor de laatste maal omhelsde, want hy stierf eenige dagen daar na. De Colonel FOURGEOUD toen besloten hebbende, om den westelyken oever van de Cormoetibo-Kreek van muitelingen te zuiveren, trokken wy in twee kolommen op.
En die beide goedige onderworpen wezens verklaarden, dat zij gereed waren om dadelijk Oban te verlaten. Maar Olivier Sinclair kwam tusschen beiden. »Miss Campbell," zei hij, »veroorloof mij, dat ik in meening met u verschil. Er valt heel wat beters te doen, dan zich op het eiland Seil te gaan vestigen."
Maar in dat oogenblik dwaalden de gedachten van miss Campbell elders, en haar verstrooide blik had deze gelegenheid gemist, die wellicht zich zoo spoedig niet meer zou voordoen! »Het is jammer!" mompelde zij binnensmonds, zonder eenige spijt evenwel bij de herinnering aan hetgeen er plaats had gehad.
Voor de schoonste vertrekken in Caledonian Hotel hadden de gebroeders Melvill en miss Campbell het buitenverblijf te Helenaburg verwisseld. Mocht hun verblijf te Oban van eenigen duur worden, dan zou het wellicht voegzaam zijn, de een of andere villa, gelegen op de hoogten die de stad beheerschten, te huren.
»Ja, hij is het," zei broeder Sib. En inderdaad het was Aristobulus Beerenkooi, die op het voetstuk van den kruisberg was geklommen en de rots met duchtige hamerslagen aanviel. Miss Campbell was verwoed over dat ongegeneerde van den mineralogist en ging dadelijk tot hem. »Wat doet gij daar, mijnheer?" vroeg zij.
Het was inderdaad een gedonder èn van den wind èn van de zee, die zich daar met onbeschrijfelijk geweld binnen die grot stortte. Noch geluid, noch oog waren machtig genoeg, om daar thans door te dringen. »Misschien is miss Campbell daar niet in," zei broeder Sam, die zich aan die hoop wenschte vast te klemmen. »Waar zou ze dan zijn?" vroeg broeder Sib.
Alan Campbell had zich dood geschoten in zijn laboratorium, maar het geheim, dat hij gedwongen was geweest te kennen, niet geopenbaard. De drukte over Basil Hallwards verdwijning zoû weldra voorbij zijn. Ze was nu reeds verflauwd. Hij was volmaakt veilig. Bovendien was het ook niet Basils dood, die hem het meest drukte. Het was de levende mummie zijner ziel, die hem het zeerst verontrustte.
Toen de baai zich voor het oog opende, vertoonde zich daar goed en wel een uitgestrekte zee-horizon. Maar de zon had nog niet eens de helft van haar loopbaan afgelegd. Onder den zes en vijftigsten breedtegraad moesten nog minstens zeven uur verloopen, alvorens zij in de zilte golven zou onderduiken, dus nog zeven uur van ongeduldig wachten voor miss Campbell.
»Er is toch geen haast bij?...." meende broeder Sam evenwel in het midden te moeten brengen. Broeder Sib schoot te hulp, door er bij te voegen: »Oh! wij hebben den tijd...." Miss Campbell schudde het bevallige hoofdje. »Neen, wij hebben niet den tijd," antwoordde zij, »integendeel, er is veel haast bij." »Werkelijk?
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek