Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 28 mei 2025
Sedert Alexei Alexandrowitsch zijn huis had verlaten met het voornemen niet meer tot zijn familie terug te keeren, sedert hij kort daarna met zijn advocaat gesproken en deze levensvraag tot een rechtsvraag gemaakt had, sedert had hij zich meer en meer in zijn besluit versterkt en erkende de mogelijkheid het uit te voeren.
"Want Alexei.... Ik meen Alexei Alexandrowitsch.... Welk een verschrikkelijk, zonderling toeval, dat zij beiden Alexei heeten, niet waar?... Alexei zal niet weigeren; hij zal niet vergeten, dat hij mij heeft vergeven. Waarom komt hij niet? Hij is goed, hij weet zelf niet, hoe goed hij is. Ach, mijn God, welk lijden! Geef mij wat water! Ach, dat zal haar, mijn klein meisje, geen goed doen!
"Dat was heel goed van u," antwoordde hij, terwijl hij haar lachend de hand kuste. "Alexei, ge zijt toch niet jegens mij veranderd?" vroeg zij met beide handen de zijne drukkend. "Alexei, het verblijf hier is voor mij zoo pijnlijk. Wanneer reizen wij af?" "Spoedig, spoedig! Gij kunt niet denken, hoe zwaar het leven hier ook mij valt," antwoordde hij zijn hand terugtrekkend.
Hij dacht er met voldoening aan, dat ook in deze moeielijke zaak niemand hem zou kunnen verwijten, dat hij niet gehandeld had naar de voorschriften van den godsdienst, welks banier hij, te midden van de algemeene koelheid en onverschilligheid, zoo hoog had gehouden. Alexei Alexandrowitsch zag volstrekt niet in, waarom zijn verhouding tot zijn vrouw nu niet dezelfde zou kunnen blijven als vroeger.
Ik luisterde echter niet naar hem en kroop in de toegebonden tent, waar mijn bed stond en de kapitein sliep. Alexeï Iwanitsch, wees zoo goed en geef me tien roebel tot den dag van het traktement, zei ik en schudde hem wakker. Wel, komt ge weer te kort? En gisteren hebt ge nog verklaard niet meer te zullen spelen? zei de kapitein, nog half slapend.
Alexei Alexandrowitsch was er van overtuigd en beweerde ook, dat hij nog in geen jaar zoo met bezigheden overstelpt was geweest als in het tegenwoordige, maar hij bekende zich zelf niet, dat hij zich deze drukten zelf uitdacht, omdat hij daarin het beste middel zag om de kamer, waarin de gevoelens voor vrouw en kind verborgen lagen, en die steeds sterker werden, hoe langer hij ze daar bewaarde, niet open te sluiten, in zijn gelaat lag steeds, zoodra iemand naar zijn vrouw vroeg, een strenge en trotsche uitdrukking.
Daar hield zich in dien tijd de Tsarewitsch Alexei met zijne vriendin Eufrosyne verborgen. Met behulp van die vrouw gelukte het Tolstoi, door ruwe bedreigingen en valsche beloften, den Tsarewitsch te bewegen naar Rusland terug te keeren.
Een maand later bleef Alexei Alexandrowitsch in zijn woning alleen met zijn zoon. Anna en Wronsky waren op weg naar het buitenland, zonder dat een scheiding, waarvan zij uitdrukkelijk had afgezien, had plaats gevonden.
"Zij zegt, dat zij voor den middag niets wenscht te gebruiken, maar laat toch het ontbijt maar hier brengen, ik wil Alexei opzoeken en medebrengen."
"Neen, ik kan hem niet ontvangen en het kan tot niets...." Zij brak plotseling af en zag haar man vragend aan: "Met één woord: ik wil niet...." Alexei Alexandrowitsch kwam nader en wilde haar hand vatten. Haar eerste beweging was ze terug te trekken, maar zij beheerschte zich en drukte zijn vochtige hand vol gezwollen aderen.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek