Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 23 mei 2025
Maar ze waren overgelukkig, zelfs nadat ze ontdekt hadden dat zij niet van liefde alleen konden leven. John vond Meta niet minder mooi, nu zij hem van achter de koffiekan toelachte, en Meta vond den dagelijkschen afscheidskus volstrekt niet minder poëtisch, al liet de echtgenoot dien ook vergezeld gaan van de teedere vraag: "Zal ik voor vanmiddag rund- of kalfsvleesch bestellen, lieveling?"
HET MEISJE. Haast dij; neem op mijne wangen eenen afscheidskus voor dij, en eenen voor moeder. DE BROEDER. O, Rosa, du zals ons toch heden niet verlaten? HET MEISJE. Zie, daar staat de engelbewaarder; mijn hoofd rust in zijnen arm; hij ontsluit mij in zijne gouden vleugelen.... Hoor, het hemelkoor zingt mij tegen. Ha, ik vaar op naar het hoog vaderland!
En de herinnering aan dien afscheidskus gaat met hem en herschept den stoffigen weg in een pad van rozen. Het geluid van militaire muziek doet zich hooren in de vroege morgenlucht en er is een druk geloop van vrouwvolk naar de vensters.
En den anderen morgen moest ik andermaal al het smartelijke van een afscheid ondervinden; maar nu tenminste verliet ik Chavanon niet zooals den vorigen keer met Vitalis; ik mocht moeder Barberin thans een afscheidskus geven, en haar beloven, dat ik zoo spoedig mogelijk met mijn ouders bij haar zou terugkomen.
Zij zou voor geen wereldsgoed het woord bepaald tot één hunner gerigt hebben; en toen een jaar geleden haar volle neef naar de Oost-Indiën vertrokken was, en haar bij die gelegenheid een afscheidskus had gegeven, bejammerde zij het bijna, dat er geen kloosters waren, waarin zij hare schande kon verbergen.
De vrouwen zaten breed-uit in de ruime fauteuils, rustig ten-toon-stellend hunne fraaie toiletten. Maar Paul zag haar alleen. Hij zag haar met een intensen blik, die was als een afscheidskus vol passie en innigheid.
IIIe Zang, vs. 571, bl. 50, rl. 10 v. o. Ja, 't was mijn afscheidskus, 'k verlaat u dierbre sponde
Ja 't was mijn afscheidskus. 'k Verlaat u, dierbre sponde, Den boezem opgescheurd met de allerwreedste wonde: 'k Word uitgeschud, verjaagd. Ik heb geen Egâ meer, 'k Omarmde u voor het laatst zoo onuitspreeklijk teêr! Vaar voort! voltooi uw werk, doorstoot my 't hart volkomen! Toon, toon my, die mijn plaats alreê heeft ingenomen! Verzend my niet; neen, trap mijn gorgel toe, barbaar!
In de 17de eeuw te onzent, toen voor de fijne schakeringen der menschelijke genegenheden zulke edele namen nog niet bestonden als tegenwoordig, noemde men eene stemming als die, waarin André den afscheidskus op Emma's lippen drukte en Emma hem dien kus teruggaf, =kalverliefde=. Misschien was de naam welgekozen en zou hij ook nu nog verdienen in zwang te zijn.
"Ik heb zulke koude handen," mompelde zij. "Geef me mijn mof." En zij wikkelde haar magere handen in het bont .... "Het is het einde," zeide de dokter tot Jacques; "geef haar een afscheidskus." Jacques drukte zijn lippen op die van zijn vriendinnetje. In het laatste oogenblik wilden zij de mof wegnemen, maar krampachtig hield zij die vast.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek