Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 26 juni 2025
"Voorzeker lieve vader!" was Adelgondes antwoord: "Eene wandeling zou te vermoeiend zijn." "Vooral bij zulk drukkend weer," hernam Van Bergen: "het is waarlijk zoo warm alsof wij reeds in de hondsdagen waren. Zie dien armen wandelaar dáár," vervolgde hij, Adelgonde op den zooeven door ons verlaten jonkman wijzende: "Zie eens, de zweetdroppels parelen hem op het gelaat.
Adelgonde wendde het oog naar haren vader, doch naardien hij met den rug naar hare zijde gekeerd zat, kon zij noch den somberen ernst van zijn edel gelaat, noch zijn zwaar gerimpeld voorhoofd aanschouwen. Nu sloeg zij haren blik naar het nevelachtige landschap. Akelig dof teekenden zich de naakte takken der eiken tegen den somberen grijzen hemel.
Ja Adelgonde, de vervolger van uw geloof mocht uwe hand niet verwerven, den Hervormde moogt gij beminnen: hij is thans geen vijand van uw land, geen vijand van uw geloof meer." Adelgonde beschouwde den jongeling met oogen vol teederheid en innige liefde.
Nu was het haar streven en lust, hare goede gebiedster in alles te voldoen; en dikwerf nog dacht zij met weemoed aan den ongelukkigen Jakob, voor wien Alonzo een klein gedenkteeken had doen oprichten, ter plaatse waar hij Adelgonde aan den Maaskant van een wissen dood had gered.
Toen ridder Jörg met zijn jonge gemalin op de feestelijk opgetuigde paarden het slot verlaten had, om Adelgonde in den vaderlijken burcht binnen te leiden, zat de geestelijke voogd, die zich verwaardigd had, het paar te trouwen, eendrachtig met den heer van Rheineck bij de blinkende kan.
Bij de woorden: "Zij is het kind van uw gade," was hij eensklaps van zijne zitplaats opgesprongen, en had de vrouw bij haar beide armen gevat, als om zich te overtuigen dat een levend wezen hem deze woorden had toegesproken. "Adelgonde! Adelgonde!" riep hij eindelijk; "God! Zij is mijn kind! Gerechte hemelsche Vader! is het waarheid?
Mijn geluk derhalve begeer ik niet ten koste van het uwe. Adelgonde zal, evenals ik, gelaten haar kinderplicht vervullen. Welaan dan, mijne taak in uwe woning is afgedaan; ik vertrek, en de tijd zal, zoo ik hoop, mijne smart verzachten. Geloof echter, edele graaf, dat mijn vaderland dáár is waarheen mijn hart trekt, en dat mijne kerk die kerk is, waar God en zijn groote Zoon verheerlijkt worden."
Vervolgens trok hij de beschaamde Adelgonde bij het flikkerende licht aan het einde van den trap. Hoog blozend biechtte de jonkvrouw den voogd, dat ze jonker Jörg zeer genegen was, en dat ze hier nog zedig een nachtgroet met hem gewisseld had. "De smaak van den jonker is goed," bevestigde de geestelijke voogd. Hm, zeg eens, waar ligt het vat? Je bent verbaasd over mijn alwetendheid, kind?
Een jong edelman biedt u zijn hart en zijn naam aan; hij wil u beminnen en een alleszins waardig echtgenoot voor u zijn." Adelgonde werd bij deze laatste woorden doodsbleek, zij bevroedde reeds wie haar als echtgenoot zou worden voorgesteld. Zij huiverde op dat denkbeeld, en de vraag: "Hoe is zijn naam?" bestierf haar op de lippen.
Na deze woorden boog zich de oude man, en verliet de binnenplaats zoo snel als zijn wankelende tred zulks toeliet, om den terugtocht naar zijne woning aan te nemen. Adelgonde, nu aan zich zelve overgelaten, zette hare morgenwandeling voort. Het was dien dag juist vier maanden geleden dat zij den edelen Spanjaard voor het eerst had gezien.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek