United States or Mongolia ? Vote for the TOP Country of the Week !
Δεν δύναται η ψυχή μου ν' αναπολήση ακριβώς την εποχήν και το μέρος, ένθα κατά πρώτον έτυχε να ίδω την λαίδην Λίγειαν, διότι ο χρόνος και αι θλίψεις εξησθένισαν το μνημονικόν μου, πιθανόν δε εις τούτο να συνέτεινε και ο τρόπος, καθ' ον το αίσθημα εκείνο με είχε κυριεύσει, δηλαδή η βαθμιαία αυτού ανάπτυξις εν τη καρδία μου.
Αλλ' όσον αφορά την ψυχήν, ανέφερα ήδη τα περισσότερα• ότι πρέπει να έχη μνημονικόν, να είνε ευφυής και νοήμων και οξύς εις την αντίληψιν και προ πάντων ταχύς εις το ν' αυτοσχεδιάζη, προσέτι δε να δύναται να κρίνη ποιήματα και άσματα, να διακρίνη τας καλλιτέρας μελωδίας και να διορθώνη τα πλημμελή και ελαττωματικά.
Αλλά πάλιν και όσοι είναι βοηθοί εις τας δίκας και λέγουν ότι στηρίζονται εις την δύναμιν του λόγου με το μνημονικόν των και με την άσκησιν, προέχοντες πολύ εις τους συλλογισμούς και τα έθιμα, ως προς την αλήθειαν, και ούτοι επί των πραγματικών δικαίων πλανώνται πολύ.
Το δε πρότερον και το ύστερον είναι χρόνου διορισμοί. Τίνος λοιπόν μέρους της ψυχής είναι φαινόμενον η μνήμη; Φανερόν ότι είναι εκείνου, του οποίου πάθος είναι και η φαντασία. Ομοίως δε και οι λίαν ζωηροί και οι λίαν βραδείς φαίνονται ότι δεν έχουσι μνημονικόν, διότι εκείνοι μεν είναι υγρότεροι παρ' όσον πρέπει, ούτοι δε είναι σκληρότεροι.
Κατά την πανουργίαν και την νοημοσύνην υπερείχε κατά πολύ των άλλων ανθρώπων, επί πλέον δε ήτο υπερβολικά περίεργος και ευκόλως εμάνθανε και είχε ισχυρόν το μνημονικόν και ζωηράν την αντίληψιν• αλλά τα προτερήματα ταύτα μετεχειρίζετο προς το κακόν.
Ενώ κοιμάτ' ο Δώγκαν, — κ' ύπνον βαρύν του ταξειδιού ο κόπος θα του φέρη, — τους δυο θαλαμηπόλους του θα τους δαμάσω τόσον με τα συχνοκεράσματα, που το μνημονικόν των, ο φύλακας του λογικού, ένας ατμός θα γείνη, και μέσ' από την θήκην του ο νους θα ξεθυμάνη.
Λοιπόν μήπως δεν υπάρχουν και εις ημάς, καθώς εις άλλας πόλεις, ασκήσεις πολλών ανθρώπων ομού, είτε εις το τρέξιμον είτε εις κανέν άλλο, χάριν διαγωνισμού; Νέος Σωκράτης. Και πάρα πολλαί μάλιστα. Ξένος. Εμπρός τόρα ας πάρωμεν πάλιν να εξετάσωμεν με το μνημονικόν μας τας διατάξεις, όσας επιβάλλουν εις τας τοιαύτας διοικήσεις όσοι γυμνάζουν με τέχνην. Νέος Σωκράτης. Τι δηλαδή; Ξένος.
— Βίασε το μνημονικόν σου να ενθυμηθής, είπεν η Σιξτίνα. Δεν ενθυμείσαι την Ρόδον; — Σας είπα όχι. — Δεν ενθυμείσαι τέλος πάντων τίποτε εκ της παιδικής σου ηλικίας; Η νέα έκαμεν αμφίβολον κίνημα. — Προτού να έλθης εις τον Μωρέαν, πού ήσουν; — Δεν ειξεύρω. — Δεν έζης έως τώρα με τους Γύφτους, καθώς έμαθα; — Ναι. — Και είνε αυτοί οι γονείς σου; — Ποιος ξεύρει;
Ωσάν να ζητή κάποιον . . . Την εσπέραν εκείνην ήτο η σειρά του ιατρού να μας διηγηθή την ιστορίαν, την οποίαν τοσάκις μας είχεν υποσχεθή και την οποίαν ανυπομόνως ανεμέναμεν. Και ήρχισεν ως εξής. «Μία, και αυτή από τας εντυπώσεις της παιδικής ηλικίας μου· μία από τας αναμνήσεις, οπού αποτυπόνονται βαθειά εις το μνημονικόν του ανθρώπου και οπού δεν εξαλείφονται και χίλια χρόνια αν ήθελε ζήση ένας.
Και το σπουδαιότερον είναι ότι τον φύσει νυσταλέον και αμαθή τον εξυπνά και τον κάμνει επιδεκτικόν και μνημονικόν και αγχίνουν, προκόπτοντα περισσότερον από την ιδιοφυίαν του με θείαν παιδαγωγικήν μέθοδον.
Λέξη Της Ημέρας