Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 3 juni 2025
Hoe kan je veronderstellen, dat Willoughby, overtuigd als hij moet zijn van je zuster's liefde, haar zou verlaten, voor maanden achtereen misschien, zonder haar zijn gevoel te openbaren; dat ze zouden scheiden zonder elkaar wederzijdsch vertrouwen te hebben geschonken?"
Marianne zou het onvergefelijk van zichzelve hebben gevonden, als ze had kunnen slapen, den eersten nacht na het afscheid van Willoughby. Ze zou den anderen den volgenden morgen niet zonder schaamte in het gezicht hebben durven zien, als ze niet bij het opstaan grooter behoefte had gehad aan rust, dan toen ze ging liggen.
"Ik denk... dat Mijnheer Willoughby wel eens op de jacht gaat." Marianne was verrast en verlegen; maar zij kon toch niet nalaten te glimlachen om zijn stille guitigheid, en zei, na een oogenblik zwijgens: "O Edward! Hoe kon je... Maar er zal, hoop ik, eens een tijd komen... Ik weet zeker, dat je van hem houden zult."
Elinor dacht stellig, dat Willoughby elk oogenblik kon binnenkomen; Marianne sprong op, en deed een paar stappen naar de deur.
Hier wierp Elinor hem een blik toe vol verontwaardigde minachting, en viel hem in de rede door te zeggen: "Het is werkelijk niet de moeite waard, mijnheer Willoughby, dat u nog langer blijft vertellen, of ik naar u luisteren. Wat zou er kunnen volgen, na zulk een begin? Laat mij niet méér hooren over dit pijnlijke onderwerp." "Ik wil, dat u alles zult aanhooren," was zijn antwoord.
Aan het diner kwamen nog eenige Carey's, en zij hadden het genoegen met zijn twintigen aan tafel te zitten, 't geen Sir John veel voldoening schonk. Willoughby nam als gewoonlijk plaats tusschen de beide oudste dames Dashwood.
Waarom zij niet openlijk zouden erkennen, tegenover haar moeder en haarzelve, wat hun houding tegenover elkander voortdurend bewees, kon Elinor zich niet voorstellen. Dat zij niet onmiddellijk konden trouwen, begreep zij zeer goed; want hoewel Willoughby onafhankelijk was, bestond er toch geen reden om hem zeer vermogend te achten.
Mijn bezoeken bij Mevrouw Smith worden nooit herhaald binnen het jaar." "En is Mevrouw Smith dan je eenige vriendin? Is Allenham het eenige huis hier in de buurt, waar je welkom zoudt zijn? Foei, Willoughby. Acht je je verplicht een uitnoodiging van mijne zijde af te wachten?" Hij bloosde nog dieper, en zei alleen met neergeslagen oogen: "U bent waarlijk te goed."
Ik verzeker u, dat is een groot compliment, want hij wordt haast nooit verliefd op iemand." "Kent men in uw omgeving te Somersetshire den Heer Willoughby over 't algemeen goed?" vroeg Elinor. "O ja, héél goed; dat is te zeggen, ik geloof niet dat veel menschen hem kennen, omdat Combe Magna zoo ver uit de buurt is; maar iedereen vindt hem een aangenaam mensch.
Weldra zag Elinor dat Willoughby de kamer verliet door de deur dichtbij de trap, en terwijl zij Marianne vertelde dat hij weg was, bracht zij haar onder het oog, dat de onmogelijkheid om hem dezen avond nog te spreken, haar te meer reden gaf, thans kalm te zijn.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek