United States or Tokelau ? Vote for the TOP Country of the Week !
Maar, m'nheer, zouden we nu 't jonge-mensch maar niet aan 't werk zetten? Misschien komt m'nheer Pompile eerst na de koffi. Wel ja. Ga je gang! Wilkens wenkte Wouter tot zich, en na 'n paar gemaakte kuchjes: Ik zou je maar raden hier maar plaats te nemen. Leg je hoed maar weg ... Al deze maren hadden 'n beteekenis.
Ja, moeder. Want ... weetje wat ik zeg? Ik zeg: 'n mensch is sterfelyk. En die oude heeren ... voor hoe oud zag je ze wel aan, Wouter? Moeder, die boekhouder was wel ... zestig. En m'nheer Wilkens ook zoowat. Zieje! Ik zeg dat 'n mensch sterfelyk is. En daarom ... niet dat ik naar iemands dood verlang, gut né, maar ... als iemand zóó oud is ... wat zeg jy Stoffel? Zeker, moeder.
Dan ware reeds lang de lyvige Hersilia op-weg naar Gretnagreen, met den ouden Dieper en de kas ... de groote. Want in die van Wilkens kwamen nog altyd de drie stuivers te-kort, die volstrekt noodig zyn om sous d'autres climats zalig te wezen met 'n verboden geliefde.
Dat iedereen op den knecht na tegenover Wouter volop: "m'nheer" was, spreekt vanzelf. Of 't waar is dat men geen twee heeren dienen kan, laat ik daar. Doch zeker is 't, dat Wouter er vyf tegelyk te bedienen kreeg, en vooral te eerbiedigen. Wilkens becyferde de kolommetjes van z'n "kleine-kas-"boekjen, en zeide: 't Is ienderdaed verbaezend! En we nemen by dezen voor goed afscheid van zyn geblaet.
By hèm aan-huis namelyk, noemde men zoo'n ding 'n spoelkom. E...è...è...n, ik zou je raden dat je-n-in 't vervolg 'n kadetje meebracht, of zoo-iets. Alweer wat nieuws voor 't jong Amsterdammertje! Hy begreep niet recht wat Wilkens bedoelde, en vreezend, dat men z'n onkunde zou aanzien voor 'n begin van dienstweigering, antwoordde hy met zekere fermeteit: O zeker, m'nheer! Dat zal ik zeker doen!
De klok zal vóór geweest zyn. Dienaar, m'nheer! Dag, Dieper! Gmorge! Dat's de jonge Pieterse. A-eh! Wèèèèl zoo! A-ei, a-ei! Wilkens was 'n oude gek. Z'n geheel leven was één veroveringstocht geweest naar deftigheid en gewicht. Daar-i 't op z'n ouden dag niet verder had gebracht dan tot kantoorbediende en handelsreiziger, kan de lezer narekenen hoeveel veldslagen de man moet verloren hebben.
Wilkens maakte reeds sedert ruim 'n halve eeuw zich niet schuldig aan belletjes-trekken, en ik kan den lezer verzekeren dat ook de drie stuivers die er te-kort kwamen in z'n "kleine kas" niet in zyn zak waren overgegaan. Eugène vermaakte zich wel met de booswichten in die fransche romannetjes, maar verder ging z'n verkeer met zulk onfatsoenlyk gezelschap niet.
Intusschen was Wouter's verveling op 't kantoor, op de zolders, en in 't magazyn, niet gemakkelyk naar den eisch te beschryven. Het pynlykste daarby was dat-i zich altyd moest aanstellen alsof hy wat uitvoerde. Want m'nheer Wilkens beweerde dat er voor 'n jong-mensch altyd iets te doen was: "leer d
Nu zullen wy eens naar de zolders gaan. Want... ook daar is altyd wat te doen voor 'n jong-mensch. Wilkens geleidde nu Wouter naar de hoogere verdiepingen van 't huis waar-i hem met gelyksoortige lessen besproeide.
Ook in dit gedeelte van 't "vak" was Pompile een eerste meester. Zelfs Wilkens moest erkennen, dat ... enz. Geen van die heeren had ooit iets anders gedaan, geen hunner had gehaakt naar andere inspanning. Ze voelden zich volkomen verzadigd. Zelfs 't boekhouden van den ouden Dieper ging hun sfeer te-boven.
Woord Van De Dag