Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 8 juli 2025
Opstaande, schikte zij voor den spiegel heur hoed, droogde voorzichtig met den zakdoek haar voile af, plooide hare brides. Zoo, nu zullen ze het niet zien, zeide zij. Laten we maar naar binnen gaan. Ik ben weêr kalm. Je bent een lieve meid ... Zij gingen in de kleine kamer. Kom meisjes, we moeten naar huis! sprak Amélie met eene, nog wat vreemde stem.
Zij van haren kant lichtte een oogenblik hare voile op om mij te laten zien, dat zij mijne aandacht nog meer waard was dan ik meende, want ik zag een zeer lief gelaat. Het rijtuig reed echter weg en ik bleef in de straat staan, een weinig verblind door de schoone gelaatstrekken, die ik gezien had.
Werkelijk zag ik den jongen Pauwels met haar gracieus rijpaard voorkomen, en eenige oogenblikken later verscheen zij zelve in amazone, zooals ik haar het eerst had gezien; maar nu droeg zij toch een bevallig rond hoedje met eene donkerblauwe voile, dat haar allerliefst stond.
Een zijige donker-blauwe voile hing juist tot over haar bovenlip. Haar oogen vonkelden als zwarte stukjes glas. Zonder te zien, keek zij voor zich uit. Zij hield haar hoofd een beetje op zij met van ernst groezelige wangen. Roerloos-suffend zat zij na te denken in de kreunende en bonzende stilte.
Of het toeval is, dat Miranda hier juist haar vriend Charles ontmoet? Misschien is het beter, zich daarin niet te verdiepen, noch onbescheiden gissingen te wagen omtrent de reden, die Virginia noopt, plotseling eene boodschap te gaan doen aan den overkant van de straat, waar zij zegt volstrekt eene voile te moeten koopen, hoewel zij toch anders alles van dien aard uit Parijs bestelt.
En hij neuriede met een onaangenaam stemgeluid dit fragment van poëzie, die speciaal gebruikt wordt voor opéras comiques en ulevelrijmpjes: La blonde jeune fille, Vers le ciel étoilé, En ôtant sa mantille, Jette un regard voilé, Et dans l'onde azurée Du lac aux flots d'argent ... . . . . . . . .
Virginia koopt eene voile, die ze niet noodig heeft, bezichtigt stalen van kant, die zij niet van plan is te bestellen, en bekijkt zelfs met gelatenheid de nieuwste modellen van zijden blouses, tot een opgewekt: "Wat heb ik je in lang niet gezien! Mij dunkt, je begint dik te worden!" haar doet opschrikken.
Daar stond zij dus, zoo tenger, zoo elegant, zoo sierlijk in al hare bewegingen, met de kanten voile, die haar als een nevel omhulde. Zij zag er bekoorlijk uit en voelde dat zij zeer goed was en zeer elegant. Miss Ophelia stond naast haar als haar volmaakt contrast.
Bemerkende dat hij geen licht aan had, vloog zij naar beneden om een kaars te halen. Zij scheen de persoon te kennen, welke zij medebracht, want zij was beurtelings vleierig en eerbiedig. "Zie zoo," zeide zij, zich verwijderende, "nu kan u praten, zonder dat iemand u storen zal." Nantas die overeind was gesprongen zag de dame verwonderd aan. Zij had haar voile opgeslagen.
"Dag moeder, hoe gaat het?" zei de bezoekster, terwijl ze met haar gehandschoende hand de voile voor haar gezicht wegschoof en zich bukte, om de oude vrouw een kus op het voorhoofd te geven. "U ziet nog bleekjes; bent u nog zwak?" "Neen, neen, ik ben bepaald beter. Ga zitten, Lize. Kijk, dit is nu Elsje. Toe kind, kom hier en geef je tante een hand. Sprekend haar moeder, vindt je niet, Lize?"
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek