Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 8 juni 2025
Het verbindt de Korintische en Saronische golven, en als de spoor er langzaam overheen glijdt, ziet men ze beiden liggen en het kleine kanaal als een glad gepolijsten doortocht, keurig afgewerkt met twee rechte wanden, de wateren vereenen. Het is iets als een fijne buis, iets onberispelijks en nets van uitvoering, een klein gulden kanaal. En nu spoort men langs de Saronische golf tot Megara toe.
Is het, in kleine plaatsen vooral, niet een aandoenlijk en plechtig middel om menschen met menschen te vereenen, hun te herinneren dat ze gelijk zijn voor den Oneindige; dat ze liefde moeten hebben voor elkander, en dat verzoening zoo die noodig is hun een ongekende zaligheid schenken zal Maar in die groote kerken?
Ik zag niet, hoorde niet, bewoog mij niet; Maar voelde alleen zijn tegenwoordigheid Vervloeien en vereenen met mijn bloed, Tot het zijn leven werd, en 't zijne mijn.
Door dat sparrenbosch heen welke plek gij niet zult vergeten kronkelt het met twee armen, die zich echter al spoedig vereenen, in de diepte voort, van het Oosten naar het Westen; en, als wij blijven op zijn linkeroever dewijl die oever ten Noorden het schoonste deel der streek en ook het feestterrein bepaalt dan treden wij op den heuvelrug langs zijn boord het mastbosch door, en grijpen wel eens naar de groene struiken wanneer de voet, bij een golving van den grond dreigt uit te glijden op de mossige hei, zoo mild met dennenaalden bezaaid.
Niets hindert u; geen barre wintervlagen, Geen wind noch storm versperren uwen wal; O, breid u uit, opdat de stond moog dagen, Die Middelburg met u vereenen zal. Zoo sprak M. H. de Graaf, uit Antwerpen, in 1871 de stad vol optimisme toe. En hoewel niet al die verwachtingen vervuld zijn, door de vestiging der stoomvaartmaatschappij Zeeland en van de scheepsbouw- en stoomwerktuigenfabriek der Kon.
Als een, die niet meer wil, gelijk hij wilde, Maar met, wat hooger is, zich wil vereenen. Gij, berken, buigt uw ranke loovertrossen! Strooit, rozen, op het zand èn sneeuw èn blad! Gij, zwaatlende olmen, nijgt u naar het pad, En kust den dauw van sidderende mossen! En, snelgewiekte liederen der bosschen, Stemt aan èn zang èn lof!
Wij mogen geen vreemden blijven tegenover elkander; een nadere band dan eene toevallige en weer voorbijgaande kennismaking moet ons vereenen. Iravati! kan het nog noodig zijn u duidelijker te verklaren wat ik voor u gevoel? Welnu dan! ik....
Wij besluiten het algemeen overzigt van deze togten der Noormannen met de volgende lofspraak op de dapperheid der Friezen in dien strijd, van den dichter Mr. J. VAN LENNEP : De Roem van twintig eeuwen, 1831. Nooren, Finnen, fiere Deenen, Die hun overmacht vereenen, Landen op de Friesche kust.
"Als de vakarbeiders van heel een land zich konden vereenen tot blijvende hulp aan elkander, zooals op zee de golven, die ook niet apart zijn maar saam de zee, dan maakten zij een kracht, zooals de krachten van elk arbeider apart, en te zamen alle aparte krachten. Maar veel meer nog. Want er ware' in hen één Wil". De wil vertoonde zich.
Een roman zij als het samenstroomen van vele beken die zich vereenen tot een machtige rivier, waarop al verder varende, de reiziger, genietend van de gezichten op haar oevers, van haar zonweertinteling en watergeur, weet, dat aan het eind der reize hem geen gering genot nog wacht: het uitrustende verpoozen in de fraaie stad, welke zij rijk en groot heeft gemaakt, die inderdaad de rivierstad is, waarin alles van háár spreekt, alles van háár leeft en die daarom wel de meest geëigende plek mag heeten, om zich nog eens herinnerend voor den geest te halen, al wat haar wateren en haar oevers hebben geboden op den tocht.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek