Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 10 mei 2025
Het gold nu niet meer den philosoof Wang, met wien men gemakkelijk eene schikking had kunnen treffen, maar wel Lao-Shen den Taï-ping, iemand dien zij niet kenden, 't geen de zaak vrij wat lastiger maakte. Men kon zichzelf in veiligheid achten te zijn, omdat men naar hem toeging, maar wie kon de verzekering geven dat Lao-Shen niet reeds op weg was gegaan om zijn slachtoffer te ontmoeten!
Kin-Fo stond op het punt te zeggen: »Die philosoof is een oude Taï-ping. Hij heeft gedurende de helft van zijn leven meer moorden begaan dan noodig zijn om de Eeuw te ruïneeren, als al degenen die hij gedood heeft bij de maatschappij verzekerd waren geweest!
Toen Kin-Fo zich tegenover den gevreesden Taï-ping bevond, meende hij niet beter te kunnen doen, dan terstond de zaak op het tapijt te brengen, die hem aan de andere zijde van den Grooten Muur gebracht had. »Lao-Shen", aldus begon hij, »gij bezit een brief die u toegezonden is door uw ouden vriend en metgezel Wang.
En het toeval zou toch met den al te beruchten Taï-ping geen verbond hebben gesloten! Met uitzondering van het gewone gevaar dat de zee oplevert, zouden zij dus nu eenige dagen in volkomen veiligheid en gerustheid kunnen doorbrengen en konden zij Kin-Fo meer aan zich zelf overlaten. Deze was daar niets bedroefd over. Hij ging alleen in zijne hut zitten en philosofeerde daar op zijn gemak.
De arme lieden waren integendeel door hen verrast en vermoord. De schurken, die zich aan boord verscholen hadden zonder twijfel met behulp van de sjouwerlieden te Takou hadden geen ander plan gehad dan zich van de jonk meester te maken voor rekening van den Taï-ping, en zeker was het hun onbekend geweest dat Kin-Fo passagier aan boord van de Sam-Yep was.
Lao-Shen en zijne gezellen lieten geen geluid hooren en bleven onbeweeglijk, evenals de beelden in deze vreemdsoortige kerk. Eenig ongeduld en toorn begon zich van Kin-Fo meester te maken; zijn aanbod was dan toch wel eenig antwoord waard. »Verstaat gij mij niet, Lao-Shen?" vroeg hij den Taï-ping.
En, waarlijk, wie zou op het tijdstip, waarop deze geschiedenis een aanvang neemt, ooit een vroegeren Taï-ping, een moordenaar, plunderaar of brandstichter wat men maar wil herkend hebben in den 55jarigen philosoof, dien gebrilden zedemeester, dien Chineeschen Chinees met den traditioneelen knevel en de aan de slapen iets naar boven gerichte oogen?
»Wil je dan dat we samen sterven," vroeg Wang met een glimlach. »Neen", zei Kin-Fo, »het is noodig dat je blijft leven!" »Waarom?" »Om mij met uw eigen hand te dooden!" Zelfs toen Kin-Fo aan zijn leermeester het voorstel deed hem met eigen hand te dooden, sidderde Wang niet. Maar Kin-Fo die hem aanstaarde, zag dat zijne oogen flikkerden. Werd de oude Taï-ping in hem wakker?
Ook had Wang dus aan een ander opgedragen zijne belofte te houden, en aan wien! Aan een Taï-ping, den meest gevreesde van allen, die natuurlijk geen de minste zwarigheid zou maken om iemand te dooden, voor wiens dood men hem niet eens aansprakelijk kon stellen!
Het kwam er voor alles op aan te weten of de Taï-ping er, door eene zeldzame behendigheid, ook in geslaagd was hun spoor te volgen, sinds hun vertrek van Shang-Haï. Zij gaven hunne bogen dan ook weinig rust. Eensklaps werd een naam uitgesproken, die wel in staat was hun aandacht te trekken. »Kin-Fo!
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek