Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 18 oktober 2025
»Er is toch geen haast bij?...." meende broeder Sam evenwel in het midden te moeten brengen. Broeder Sib schoot te hulp, door er bij te voegen: »Oh! wij hebben den tijd...." Miss Campbell schudde het bevallige hoofdje. »Neen, wij hebben niet den tijd," antwoordde zij, »integendeel, er is veel haast bij." »Werkelijk?
Deze laatste vertoonde een uitdrukking op het gelaat, alsof hij zeggen wilde: »dat zullen we straks beter doen". Eindelijk lei broeder Sib de beide ballen naast elkander, zette den voet op zijn eigen bal, en gaf dien een forschen slag met den hamer, om dien van zijn tegenpartij te croquetteeren, dat wil zeggen, dat hij hem door den terugslag op ruim zestig pas ver over de grensgracht voortstuwde.
»Dat geloof ik ook!" bevestigde broeder Sib, met hetzelfde gebaar. Tegen drie uur ongeveer ontstond er een loos alarm. Een dikke nevelvlok, met den vorm van een saamgepakte wolk, kwam in het oosten op en dreef door de landbries voortgestuwd naar den Oceaan. Miss Campbell zag haar het eerst. Zij kon een kreet van teleurstelling niet onderdrukken.
»Dat was voorheen de residentie der Mac-Douglas van Lorne," merkte broeder Sam op. »Voor onze familie heeft dat kasteel groote historische herinneringen," vervolgde broeder Sib; »want het werd door de Campbells vernietigd, die het verbrandden, na al de bewoners zonder mededoogen over de kling gejaagd te hebben!"
Wanneer de een de snuifdoos uit de diepte van zijn rok voor den dag haalde, dan haakten beiden naar een goed snuifje, en wanneer zij moesten niezen, dan zeiden zij beiden: »God zegene u!" Overigens waren de broeders, Sam en Sib, waarlijk kinderen, wanneer het de werkelijkheid des levens betrof.
»Leen er liever het oor aan," zei broeder Sib, die de gelegenheid niet liet voorbijgaan om aanhalingen te doen uit het door hen beiden zoo geliefkoosd dichtstuk: »Ik dweep met den zang der barden. Het is voor mij bekoorlijk naar de verhalen uit lang vervlogen tijden te luisteren.
Het gebeurde dan ook, dat miss Campbell er toe kwam hen heel natuurlijk te groeten met een: »Dag papa Sam! hoe vaart mama Sib?"
»Daar is ze! waarde Helena!" riep broeder Sam, terwijl hij de hand naar het westen uitstrekte. »Het was waarachtig onze schuld niet," vervolgde broeder Sib, »dat die verwenschte eilanden, die de oude Nick hale! ze voor uwe oogen verborgen." »Vergiffenis zij u geschonken, waarde oompjes," antwoordde miss Campbell met een bekoorlijken glimlach. »Maar... dat het niet weer gebeure!"
Zij waren de broeders van hare moeder, die, nadat zij na een kortstondig huwelijksgeluk van slechts een jaar, weduwe geworden was, door een snelverloopende ziekte in het graf gesleept werd. Sam en Sib Melvill bleven dus alleen op de wereld als verzorgers van het kleine weeskind. Door dezelfde verteedering verbonden, leefden zij voort, dachten aan en droomden over niets anders dan het jonge meisje.
»Komaan! komaan!" zei broeder Sam, die verheugd was, dat een gelegenheid zich opdeed om het jonge meisje aan de matheid te onttrekken, die haar sedert het voorval in de grot van Fingal overvallen had. »Komaan, naar den anderen kant van het eiland!" »En wij zullen straks bij onze terugkomst des te smakelijker dineeren," vulde broeder Sib vroolijk aan. Het was toen vijf uur in den namiddag.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek