Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 21 oktober 2025
Deze vogels zijn uiterst tam; als mijn rijtuig hun te nabij komt, vliegen zij even op, en strijken zes of zeven schreden verder weer neder. Inmiddels naderen wij langzamerhand de stad Turkestan, reeds van verre kenbaar aan hare door grachten omgeven tuinen: een verkwikkend gezicht voor wie zoo pas de doodsche steppe verlaten heeft.
Welnu, volg mij: al durf ik u slechts een vluchtig bezoek, een haastig geworpen blik beloven: toefden wij hier naar onzen wensch, de tijd zou ons ontbreken om ook nog naar elders onze schreden te richten. Doch, hoe beperkt onze tijd moge zijn, niet onbezocht moogt ge het nieuwe museum laten, dat ge, van het station naar de stad wandelende, aan uwe linkerhand ziet liggen.
Ik merkte de haastige schreden van de menschen, die zich trachtten te redden, als witte schaduwen voorbijschuivend in den nacht. Ze gaven geen geluid, schreeuwden in het geheel niet! Ik dacht, dat het einde der wereld daar was, wachtte den dood af, onbewust nu en niet meer in staat, te denken en te begrijpen.
Maar zij dacht er niet meer aan, dat de boer haar beschreid en opgewonden gezicht zien kon, zij dacht er niet aan, dat zij er uitzagen als menschen, die een ongeluk getroffen heeft; haastig schreden zij voort, met het besef, dat zij zich moesten verklaren, dat zij met elkander alleen blijven en zich van de kwelling bevrijden moesten, die zij beiden ondervonden. "Zoo kan men niet verder leven!
Nu zij schreden achter zich hoort, richt zij den langen gebogen hals op, en ziet om. 't Is donna Micaela. In het eerste oogenblik is zij verschrikt en ziet er uit als wilde ze vluchten. Donna Elisa is ook verschrikt, ze zien elkaar aan, alsof ze elkaar nooit tevoren gezien hebben.
Men is ook inderdaad te Penmarch aan het eindje van de wereld, en men moet wel op zijn schreden terugkeeren, als men de kust niet wil volgen tot Audierne. Ik moet trouwens naar Quimper. Dien weg langs de kust wil ik een andere maal in tegengestelde richting volgen, als ik van Audierne kom.
De weerklinkende schreden van den tijd werden tot stilte gebracht en het leek hen alsof het heelal onbeweeglijk om hen heen hing. Alleen de klop hunner harten was hoorbaar. Zij leken samen te leven in een wereld waar geen dood meer was, en dit was werkelijk zoo in hun gevoel.
Het scheen, alsof zij allen als door een tooverslag uit deze omheining van groen te voorschijn kwamen." "Zij had nog maar juist den tijd gehad om zich beter tusschen het kreupelhout te verbergen, en kon nu haar man ongemerkt gadeslaan. Hij was van zijn paard gestegen en liep met langzame schreden voort, vlak langs haar heen; ook de anderen gingen haar voorbij.
Hendrik aanvaardde de beide pistolen en stak er dadelijk een aan Joan toe. "Volg mij nu en spreek geen woord." Dit zeggende nam de jeugdige geleidster den gevangenen Hendrik bij de hand en voerde hem achter zich uit het vertrek waar zij zich bevonden, de gang door, naar een trap, en voor een venster, hetwelk zij opende: Joan was hen met zachte schreden gevolgd.
Inderdaad, geheele gelederen van Dahomeysche landlieden richtten hunne schreden naar Abomey, de hoofdplaats des lands.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek