Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 13 juli 2025
In de heftigste branding schommelde de boot op en neer in de hooge golven, die van alle kanten schenen toe te schieten en het dek overstroomden. Toch hield het vaartuigje nog stand, en het was nog niet op een rots gestooten, zoodat als de ankers het uithielden verder en het niet te veel water innam, we nog hoop konden hebben.
Als een kurk schommelde ons hulkje op de wateren; vaak konden we de bergtoppen niet onderscheiden van het naburige eiland, en dan weer leek het, of we op een hoogen heuvel waren met een ruim gezicht over den oceaan. De ongewenschte westenwind werd gelukkig maar langzaam sterker, en behouden kwamen we te huis in Port Patteson.
Hoe dacht zij nu terug aan betere dagen, aan de tijden, toen zij in het frissche, groene bosch den rooden wijn verschaft had, toen zij op de golven der zee heen en weer schommelde, en een geheim, een brief, een afscheidszucht in zich had bevat. Wel twintig jaren stond zij op den grond; zij zou daar nog langer hebben kunnen staan, als het huis niet verbouwd had moeten worden.
Zij waren weg, een laatste maal zag hij zijn grijzen winterboomgaard, zijn woonhuis en zijn stallen, en toen was 't uit: het rijtuig schommelde in vollen draf over den hobbeligen landweg naar het kleine station, waar de jonge barones met man en kind en meid reeds op zijn komst stonden te wachten.
De snoer was maar half afgewonden, de dobber schommelde dichter onder den wal, een witte dobber met een rooden kop. Zoo lag de hengel onder zijn hand. Hij behoefde z'n ander gevisch niet te storen wanneer de dobber wat afdreef; hij had maar even te bukken, als hij eens verleggen wou of meende dat het daar nopte.
De man haalde een papieren zak uit z'n boeseroen, nam een pruim in den mond en stak den zak aan den kruier toe, die zich bediende. De deur werd dichtgetrokken. De man en de kruier duwden den handwagen. Het mooie meisje liep er naast, sloffend in de modder, hield met haar eene hand de wieg vast, die wat schommelde.
Dit gezegd hebbende, zette zij zich op het voetstuk van het hek en neuriede: Mon bras si dodu, Ma jambe bien faite, Et le temps perdu. Zij liet haar elleboog op de knie en haar kin op haar hand rusten, terwijl zij onachtzaam met haar been schommelde. Door haar gescheurd kleed kon men haar magere schouderbladen zien. De naaste straatlantaarn bescheen haar gezicht en gestalte.
Achter hen bauwde uit den donker de stevig aanstappende mannenpas, in den zakkenden gang met val van klank. "Hij gaat eten.... hij woont bij den muur, mijn patroon.... ce Crépieux." Dan vóor hen, waar kwam het zoo snel vandaan? schommelde alweêr een ander rood lichtje, het ging, schijnende dwaalvlam, op, neêr, soms als in een tocht aanvarend. "Loop wat aan!" stookte Vogel weêr op.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek